feeling down.
=================
ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု စားသံုးမည့္ ထမင္းဝိုင္းသည္ ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲ ဆံုေတာင့္ ဆံုခဲ မိသားစုထမင္းဝိုင္း တစ္ဝိုင္းဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
အေႀကာင္းဆိုေသာ္ ဤကဲ႔သို႔ မိသားစု စုံစံုညီညီ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း စားခြင့္ ေသာက္ခြင့္ မႀကံဳခဲ႔သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ႀကာခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေသာ ေႀကာင့္ျဖစ္သည္။
ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ျပီး စံုစံုညီညီ အတူေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု အေႀကာင္းေျပာခ်င္သည္။
က်ေနာ္သည္ အစိုးရ၀န္ထမ္း လုပ္သက္ တေလွ်ာက္ ရံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္ျဖစ္ ရံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္ျဖစ္ အေဝးရွိ မိသားစုထံ သို႔ အမ်ားအားျဖင့္ မသြားနိုင္ မျပန္နိုင္ခဲ႔ေပ။
မျဖစ္မေန ကိစၥၾကီးငယ္ ရွိမွသာ အိမ္ ျပန္ေလ့ရွိသည္။
အခါႀကီးရက္ႀကီး လည္း မျပန္ျဖစ္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိသားစုကို အမ်ားအားျဖင့္ မဆံုေတြ႔ျဖစ္ေပ။
မိသားစုႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရန္ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း အခြင့္မသာ။
အခြင့္သာေသာ္လည္း အိပ္ေထာင္ထဲရွိ ေငြက ခပ္ပါးပါးမို႔ မျပန္ျဖစ္။
ဇြတ္ရြတ္ ျပန္ေတာ့လည္း ပညာေရး လံုးပမ္းေနေသာ ေက်ာင္းသားက စာေမးပဲြေႀကာင့္ ျပန္မလာေခ်။
ေက်ာင္းသားက ျပန္လာေတာ့လည္း ကိုယ္က ခြင့္မရ။
ခြင့္ရျပန္လည္း အစ္ကိုႀကီးဆိုသူက သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူမို႔ မအားေခ်။
အေဖ အေမ အစ္ကိုႀကီး အားလို႔ ဆံုျပန္ေတာ့လည္း ညီငယ္က သင္တန္းတက္ေနသျဖင့္ မလာနိုင္။
ထို႔ေႀကာင့္ က်ြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းသည္ အျမဲျမဲလိုလို ေျခာက္ေသြ႔ေနေလ့ရွိသည္။
ဤသို႔ ႔ျဖစ္ေနခဲ႔သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ဝန္းက်င္ နီးနီးရွိခဲ႔ျပီး ျဖစ္ပါတယ္။
မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေျခာက္ေသြ႔ေနသည္မွာ ႀကာေတာ့ က်ြန္ေတာ့ မိသားစုအတြက္ ျပႆ နာ မရွိဟု အေပၚယံ ထင္ရသည္။
ဤသို႔ ထင္ရျခင္းမွာ မိသားစုႏွင့္ အတူ မေနထိုင္ရဘဲ ခဲြျခားေနရေသာ ဘဝက က်င့္သားကိုယ္စီ ရရွိေနခဲ႔ေသာ ေႀကာင့္ဟု ေျပာရမလား မသိေခ်။
ယေန႔ ညေနစာ ထမင္းဝိုင္းကိုျဖင့္ မိသားစု စံုစံုညီညီျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္စီစဥ္ခဲ႔ရသည္။
အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္းကိစၥ သင္တန္းကိစၥ ေစ်းသည္ကိစၥ အားလံုးေဘးခ်ိတ္ ။
ဒီေန႔ ဒီရက္ ေကာလင္းအိမ္မွာ မိသားစုဆံုႀကမယ္ေဟ့ ဆိုျပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရသည္။
ထမင္းဝိုင္းတြင္ မိခင္လုပ္သူမွ စားခ်င္စဖြယ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာျဖင့္ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္။
အစြမ္းကုန္ လက္စြမ္းျပထားသည္။
သို႔ေသာ္ ထမင္းဝိုင္သည္ စားခ်င္စဖြယ္ အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ စိုေျပသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ အသက္မဝင္။
မိသားစု စံုစံုညီညီျဖင့္ ထမင္းဟင္း စားေသာက္ေနေသာ္လည္း စကားတေျပာေျပာျဖင့္ စားေသာက္ေနျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ထမင္း၀ိုင္းသည္ တိပ္ဆိတ္ေနသည္။
ညီက အစ္ကို ကို စကားမေျပာနိုင္။ ဖာတိ ဖာတာ ။
အစ္ကိုက ညီကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ မစ မေနာက္ ။
ထမင္းဝိုင္းက တကယ့္ ေအးစက္စက္။
က်ေနာ္ႏွင့္ မေအလုပ္သူက ညီအကိုခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စစ ေနာက္ေနာက္ စကားေျပာရင္း စားေသာက္ ေနသည္ကို ျမင္ခ်င္သည္။
အားလံုး မေျပာ မဆို မရယ္ မျပံဳး ထမင္းသာ စားေနသည္။
က်ေနာ္ စကား စရွာ ေျပာလ်ွင္လည္း ဟုတ္ ဟုတ္ အသံႏွင့္ ဇြန္းခရင္းသံမွ အပ မည္သည့္ အသံမွ မထြက္။
ထမင္းစားေသာက္ျပီးေနာက္ အစ္ကိုက တီဗီြေရွ႕ေရာက္သလို ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္က ဖုန္းထိုင္ပြတ္ေနေလသည္။
ထိုသို႔ေသာ အျပဳအမွဳ မ်ားသည္ ထမင္းစားေနစဥ္တင္မက အိမ္မွာေနထိုင္စဥ္အခ်ိန္မ်ားပင္ ညီအစ္ကိုခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။
မိခင္ လုပ္သူမွာ ညီအစ္ကိုမ်ား၏ ဆက္ဆံေရးႀကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။
က်ေနာ့္ကို အဓိပါၸယ္မဲ႔ စိုက္ႀကည့္ေနသည္။
က်ေနာ္ လည္း ဘာမွ မေျပာနိုင္။
က်ေနာ္ စားလက္စကိုျဖတ္ကာ အနီးရွိ ေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္မိသည္။
ေရသည္ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ တစ္ဆို႔ တစ္ဆို႔ ျဖင့္ မဝင္ခ်င့္ ဝင္ခ်င္ ဝင္သြားသည္။
မိိသားစုတိုင္း မိသားစုတိုင္းမွာ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ စားေသာက္ေနရသည့္ မတူညီေသာ ထမင္းဝိုင္းကိုယ္စီ ရွိႀကပါတယ္။
အဲဒီ ထမင္းဟင္းဝိုင္း ျဖစ္တည္လာဘို႔ အတြက္ မိသားစုတိုင္းမွာ ရုံးကန္ရတာျခင္းလည္း မတူႀကပါဘူး။
ရံုးကန္ရျခင္း မတူညီျခင္းေႀကာင့္ မိသားစုရဲ႕သာယာခ်မ္းေျမ႔႕ျခင္းလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲြျပားႀကမယ္ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီ အထဲမွ က်ြန္ေတာ့မိသားစုရဲ႕ကဲြျပားျခားနားမွဳက တမ်ိဳးလို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။
ႏွစ္ဖက္ မိဘမ်ိဳးရိုးက ခ်မ္းသာသည့္ မ်ိဳးရိုး မဟုတ္သလို ဆင္းရဲရဲႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ အတြက္ရုံးကန္ စားေသာက္ေနထိုင္နိုင္ေသာ အဆင့္ပါ။
ဒီလိုအဆင့္မွာ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕ ပညာေရး က်န္းမာေရး အဆင့္ျမင့္ႀကီး မဟုတ္ေတာင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ယွဥ္နိုင္ဘို႔ အတြက္ အိမ္ရွိ မိသားစုတိုင္း ခဲြခြာျပီး အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ နဘန္းလံုး ေနရပါတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ဆို မိသားစုရဲ႕ပညာေရး ႏွင့္ ဝမ္းေရး ႀကားမွာ လွဳပ္ရွားရံုးကန္ေနရတာ ဆယ္စုႏွစ္နွင့္ခ်ီ ႀကာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီေန႔လည္း ရံုးကန္ေနရသလို ေနာင္လည္း ဆက္လွဳပ္ရွားရံုးကန္ နဘန္းလံုး ေနရေပဦးမည္။
ဘယ္ေတာ့မွမ်ား အဆံုးသတ္မည္ကို မသိပါ။
နဘန္လံုးေကာင္းသျဖင့္ မိသားစုရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ထမင္းဆံုစားခြင့္ မႀကံဳခဲ႔သည္မွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ႀကာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
တခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ဝန္ထမ္း ဘဝကို နာက်င္သလိုလို ခံစားမိတယ္။
မိသားစုရဲ႕တကဲြတျပားေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ ရေသာ ပံုစံေႀကာင့္ မိသားစုမွာ စံုစံုညီညီ မေနရ။
အိမ္မွာ က်ြန္ေတာ္ရွိလ်ွင္ မေဟသီက အေဝးမွာ။
အိမ္မွာ အစ္ကိုရွိလ်ွင္ ညီမရွိ။ ညီရွိလ်ွင္ အစ္ကို မရွိ။
အေဖရွိလ်ွင္ အေမ မရွိ။ အေမရွိလ်ွင္ အေဖ မရွိ။
မိသားစု စံုစံုညီညီ ဘယ္ေသာအခါမွ မဆံုနိုင္ခဲ႔။
ထမင္းဝိုင္း ထိုင္ခံုသည္ တစ္ခံုစ ႏွစ္ခံုစသည္ အျမဲလိုလို လႊတ္ေနေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။
အြန္လိုင္းေပၚတြင္ မိသားစု စံုစံုညီညီျဖင့္ စားေသာက္ေနေသာ မိသားစုပံုရိပ္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရရင္ စိတ္ထဲမွာ ႀကည္ႏူးမိသလို အမ်ိဳး အမည္ေဖၚျပ၍ မရေသာ ခံစားမွဳကလည္း က်ေနာ့္စိတ္မွာ တိတ္တခိုးဝင္ေနေလ့ရွိပါတယ္။
ဘဝေပး အေျခအေနအရ အမ်ားႏွင့္ မတူညီေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
၀မ္းေရးအတြက္ စီးပြားေရးသာ ဦးတည္ခ်က္လွဳပ္ရွားေနရေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ခဲြျခားေနရေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ စံုစံုညီညီ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း အတူေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
ထိုထို ဤဤ အက်ိဳးဆက္အားေၾကာင့္ ကြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ာသည္ ေရခဲမွတ္ေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိေနသည္ကိုသာ ၀မ္းနည္းစြာေတြ႔ျမင္ရေလသည္။
(28-10-2016 ေန႔ မိသားစုေတြ႔ ဆံုျခင္း အမွတ္တရ)
ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု စားသံုးမည့္ ထမင္းဝိုင္းသည္ ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲ ဆံုေတာင့္ ဆံုခဲ မိသားစုထမင္းဝိုင္း တစ္ဝိုင္းဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
အေႀကာင္းဆိုေသာ္ ဤကဲ႔သို႔ မိသားစု စုံစံုညီညီ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း စားခြင့္ ေသာက္ခြင့္ မႀကံဳခဲ႔သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ႀကာခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေသာ ေႀကာင့္ျဖစ္သည္။
ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ျပီး စံုစံုညီညီ အတူေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု အေႀကာင္းေျပာခ်င္သည္။
က်ေနာ္သည္ အစိုးရ၀န္ထမ္း လုပ္သက္ တေလွ်ာက္ ရံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္ျဖစ္ ရံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္ျဖစ္ အေဝးရွိ မိသားစုထံ သို႔ အမ်ားအားျဖင့္ မသြားနိုင္ မျပန္နိုင္ခဲ႔ေပ။
မျဖစ္မေန ကိစၥၾကီးငယ္ ရွိမွသာ အိမ္ ျပန္ေလ့ရွိသည္။
အခါႀကီးရက္ႀကီး လည္း မျပန္ျဖစ္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိသားစုကို အမ်ားအားျဖင့္ မဆံုေတြ႔ျဖစ္ေပ။
မိသားစုႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရန္ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း အခြင့္မသာ။
အခြင့္သာေသာ္လည္း အိပ္ေထာင္ထဲရွိ ေငြက ခပ္ပါးပါးမို႔ မျပန္ျဖစ္။
ဇြတ္ရြတ္ ျပန္ေတာ့လည္း ပညာေရး လံုးပမ္းေနေသာ ေက်ာင္းသားက စာေမးပဲြေႀကာင့္ ျပန္မလာေခ်။
ေက်ာင္းသားက ျပန္လာေတာ့လည္း ကိုယ္က ခြင့္မရ။
ခြင့္ရျပန္လည္း အစ္ကိုႀကီးဆိုသူက သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူမို႔ မအားေခ်။
အေဖ အေမ အစ္ကိုႀကီး အားလို႔ ဆံုျပန္ေတာ့လည္း ညီငယ္က သင္တန္းတက္ေနသျဖင့္ မလာနိုင္။
ထို႔ေႀကာင့္ က်ြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းသည္ အျမဲျမဲလိုလို ေျခာက္ေသြ႔ေနေလ့ရွိသည္။
ဤသို႔ ႔ျဖစ္ေနခဲ႔သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ဝန္းက်င္ နီးနီးရွိခဲ႔ျပီး ျဖစ္ပါတယ္။
မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေျခာက္ေသြ႔ေနသည္မွာ ႀကာေတာ့ က်ြန္ေတာ့ မိသားစုအတြက္ ျပႆ နာ မရွိဟု အေပၚယံ ထင္ရသည္။
ဤသို႔ ထင္ရျခင္းမွာ မိသားစုႏွင့္ အတူ မေနထိုင္ရဘဲ ခဲြျခားေနရေသာ ဘဝက က်င့္သားကိုယ္စီ ရရွိေနခဲ႔ေသာ ေႀကာင့္ဟု ေျပာရမလား မသိေခ်။
ယေန႔ ညေနစာ ထမင္းဝိုင္းကိုျဖင့္ မိသားစု စံုစံုညီညီျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္စီစဥ္ခဲ႔ရသည္။
အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္းကိစၥ သင္တန္းကိစၥ ေစ်းသည္ကိစၥ အားလံုးေဘးခ်ိတ္ ။
ဒီေန႔ ဒီရက္ ေကာလင္းအိမ္မွာ မိသားစုဆံုႀကမယ္ေဟ့ ဆိုျပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ရသည္။
ထမင္းဝိုင္းတြင္ မိခင္လုပ္သူမွ စားခ်င္စဖြယ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာျဖင့္ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္။
အစြမ္းကုန္ လက္စြမ္းျပထားသည္။
သို႔ေသာ္ ထမင္းဝိုင္သည္ စားခ်င္စဖြယ္ အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ စိုေျပသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ အသက္မဝင္။
မိသားစု စံုစံုညီညီျဖင့္ ထမင္းဟင္း စားေသာက္ေနေသာ္လည္း စကားတေျပာေျပာျဖင့္ စားေသာက္ေနျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ထမင္း၀ိုင္းသည္ တိပ္ဆိတ္ေနသည္။
ညီက အစ္ကို ကို စကားမေျပာနိုင္။ ဖာတိ ဖာတာ ။
အစ္ကိုက ညီကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ မစ မေနာက္ ။
ထမင္းဝိုင္းက တကယ့္ ေအးစက္စက္။
က်ေနာ္ႏွင့္ မေအလုပ္သူက ညီအကိုခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စစ ေနာက္ေနာက္ စကားေျပာရင္း စားေသာက္ ေနသည္ကို ျမင္ခ်င္သည္။
အားလံုး မေျပာ မဆို မရယ္ မျပံဳး ထမင္းသာ စားေနသည္။
က်ေနာ္ စကား စရွာ ေျပာလ်ွင္လည္း ဟုတ္ ဟုတ္ အသံႏွင့္ ဇြန္းခရင္းသံမွ အပ မည္သည့္ အသံမွ မထြက္။
ထမင္းစားေသာက္ျပီးေနာက္ အစ္ကိုက တီဗီြေရွ႕ေရာက္သလို ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္က ဖုန္းထိုင္ပြတ္ေနေလသည္။
ထိုသို႔ေသာ အျပဳအမွဳ မ်ားသည္ ထမင္းစားေနစဥ္တင္မက အိမ္မွာေနထိုင္စဥ္အခ်ိန္မ်ားပင္ ညီအစ္ကိုခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။
မိခင္ လုပ္သူမွာ ညီအစ္ကိုမ်ား၏ ဆက္ဆံေရးႀကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။
က်ေနာ့္ကို အဓိပါၸယ္မဲ႔ စိုက္ႀကည့္ေနသည္။
က်ေနာ္ လည္း ဘာမွ မေျပာနိုင္။
က်ေနာ္ စားလက္စကိုျဖတ္ကာ အနီးရွိ ေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္မိသည္။
ေရသည္ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ တစ္ဆို႔ တစ္ဆို႔ ျဖင့္ မဝင္ခ်င့္ ဝင္ခ်င္ ဝင္သြားသည္။
မိိသားစုတိုင္း မိသားစုတိုင္းမွာ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ စားေသာက္ေနရသည့္ မတူညီေသာ ထမင္းဝိုင္းကိုယ္စီ ရွိႀကပါတယ္။
အဲဒီ ထမင္းဟင္းဝိုင္း ျဖစ္တည္လာဘို႔ အတြက္ မိသားစုတိုင္းမွာ ရုံးကန္ရတာျခင္းလည္း မတူႀကပါဘူး။
ရံုးကန္ရျခင္း မတူညီျခင္းေႀကာင့္ မိသားစုရဲ႕သာယာခ်မ္းေျမ႔႕ျခင္းလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲြျပားႀကမယ္ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီ အထဲမွ က်ြန္ေတာ့မိသားစုရဲ႕ကဲြျပားျခားနားမွဳက တမ်ိဳးလို႔ ေျပာနိုင္ပါတယ္။
ႏွစ္ဖက္ မိဘမ်ိဳးရိုးက ခ်မ္းသာသည့္ မ်ိဳးရိုး မဟုတ္သလို ဆင္းရဲရဲႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ အတြက္ရုံးကန္ စားေသာက္ေနထိုင္နိုင္ေသာ အဆင့္ပါ။
ဒီလိုအဆင့္မွာ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕ ပညာေရး က်န္းမာေရး အဆင့္ျမင့္ႀကီး မဟုတ္ေတာင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ယွဥ္နိုင္ဘို႔ အတြက္ အိမ္ရွိ မိသားစုတိုင္း ခဲြခြာျပီး အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ နဘန္းလံုး ေနရပါတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ဆို မိသားစုရဲ႕ပညာေရး ႏွင့္ ဝမ္းေရး ႀကားမွာ လွဳပ္ရွားရံုးကန္ေနရတာ ဆယ္စုႏွစ္နွင့္ခ်ီ ႀကာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီေန႔လည္း ရံုးကန္ေနရသလို ေနာင္လည္း ဆက္လွဳပ္ရွားရံုးကန္ နဘန္းလံုး ေနရေပဦးမည္။
ဘယ္ေတာ့မွမ်ား အဆံုးသတ္မည္ကို မသိပါ။
နဘန္လံုးေကာင္းသျဖင့္ မိသားစုရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ထမင္းဆံုစားခြင့္ မႀကံဳခဲ႔သည္မွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ႀကာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
တခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ဝန္ထမ္း ဘဝကို နာက်င္သလိုလို ခံစားမိတယ္။
မိသားစုရဲ႕တကဲြတျပားေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ ရေသာ ပံုစံေႀကာင့္ မိသားစုမွာ စံုစံုညီညီ မေနရ။
အိမ္မွာ က်ြန္ေတာ္ရွိလ်ွင္ မေဟသီက အေဝးမွာ။
အိမ္မွာ အစ္ကိုရွိလ်ွင္ ညီမရွိ။ ညီရွိလ်ွင္ အစ္ကို မရွိ။
အေဖရွိလ်ွင္ အေမ မရွိ။ အေမရွိလ်ွင္ အေဖ မရွိ။
မိသားစု စံုစံုညီညီ ဘယ္ေသာအခါမွ မဆံုနိုင္ခဲ႔။
ထမင္းဝိုင္း ထိုင္ခံုသည္ တစ္ခံုစ ႏွစ္ခံုစသည္ အျမဲလိုလို လႊတ္ေနေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။
အြန္လိုင္းေပၚတြင္ မိသားစု စံုစံုညီညီျဖင့္ စားေသာက္ေနေသာ မိသားစုပံုရိပ္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရရင္ စိတ္ထဲမွာ ႀကည္ႏူးမိသလို အမ်ိဳး အမည္ေဖၚျပ၍ မရေသာ ခံစားမွဳကလည္း က်ေနာ့္စိတ္မွာ တိတ္တခိုးဝင္ေနေလ့ရွိပါတယ္။
ဘဝေပး အေျခအေနအရ အမ်ားႏွင့္ မတူညီေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
၀မ္းေရးအတြက္ စီးပြားေရးသာ ဦးတည္ခ်က္လွဳပ္ရွားေနရေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ခဲြျခားေနရေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ စံုစံုညီညီ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း အတူေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု။
ထိုထို ဤဤ အက်ိဳးဆက္အားေၾကာင့္ ကြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ာသည္ ေရခဲမွတ္ေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိေနသည္ကိုသာ ၀မ္းနည္းစြာေတြ႔ျမင္ရေလသည္။
(28-10-2016 ေန႔ မိသားစုေတြ႔ ဆံုျခင္း အမွတ္တရ)
