ရင္ထဲ ထိရွေနေသာ အေတြးမ်ား
=====================
ဒီေန႔ သြားလာခဲ႔ရသည့္ ခရီးက မိုင္ႏွစ္ရာေက်ာ္။
အပူခ်ိန္က ၄၀ံ စင္တီဂရိတ္ေအာက္ မေလ်ွာ့နိုင္သလို ေလပူႀကီးကလည္း တိုက္ေနေသးသည္။
မေသခင္ ငရဲျပည္၏ အေငြ႔အသက္ကို အျမည္းေပး မိတ္ဆက္ေပးေနသလား မသိ ေတာ္ေတာ္ အခံရခက္သည္။
စီးေတာ္ယာဥ္ေလးသာ စကားေျပာတတ္လ်ွင္ ဒီေလာက္ပူေလာင္ေနသည့္အထဲ ေျပးခိုင္းသျဖင့္ မေအႏွမ ကိုင္ဆဲမွာ ေသခ်ာသည္။
မတတ္နိုင္ တာဝန္အရ သြားလာရသျဖင့္ ပူသည္ ေအးသည္ကို ဂရုမစိုက္နိုင္ေပ။
ဝမ္းေရးတစ္ထြာ အတြက္ လွဳပ္မွ စားရေပမည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ေမာေမာ ပမ္းပမ္းနဲ႔ အိပ္မယ္လို႔ အိပ္ယာဝင္ခဲ႔ေပမဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ေခ်။
တေန႔တာ အထိအေတြ႔မ်ားက မ်က္ေစ႔ထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသလို ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ အေတြးမ်ားက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ေပါ့။
"အိပ္မေပ်ာ္ေလတိုင္း - - -
အေတြးမ်ားကကြယ္--
ကိုယ့္အားႏွိပ္စက္ေလသည္မို႔ကြယ္--
ေရႊအားေတာ္က ငယ္- --"
အေရးထဲ fm ေလဒီယိုမွလာေနေသာ စႏၵယားလွထြဋ္ရဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ေသာည သီခ်င္းသံက အေတြးယႏၲယားကို ဆက္လက္ လည္ပတ္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနသလား မသိ။
တကယ္ဆို ေတြးတယ္ဆိုတာ လြယ္ကူေပမဲ့ က်ဳိးေၾကာင္း ဆီေလွ်ာ္စြာနဲ႔ အေတြးနိဂုံး ၿပီးဆုံးသြားဖို႔က ခက္ခဲပါတယ္။
ဆိုလိုတာက တခ်ဳိ႕ ေတြးစရာက အေျဖတစ္ခု
ထြက္လာတတ္တယ္။
အခ်ဳိ႕ေတြးစရာမ်ားက အေျဖလည္းမထြက္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္လည္း ခ်လို႔ မရဘဲ ေသာင္မတင္ ေရမက် အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရ တတ္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သတၲ ေလာကမွာ ေတြးခ်င္လိုစိတ္နဲ႔ အတူ အေတြးယႏၱယား စတင္လည္ပတ္
လွဳပ္ရွားေနတာ အသိဥာဏ္ျမင့္မားတဲ႔ လူဘဲရွိသလို အိပ္မေပ်ာ္ရင္
အေတြးေပါင္းစံုဝင္လာတာ လူသဘာဝ မဟုတ္ပါလား။
လူထဲက လူျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္လည္း အေတြးေပါင္းစံုႏွင့္ နပန္းလံုးမိရင္ အိပ္မေပ်ာ္တာ မဆန္းပါဘူး။
ပထမ အေတြးက နာေရး သတင္းအေႀကာင္း ထူးထူးျခားျခား စိုးမိုးေနမိတယ္။
ေန႔လည္ခင္းက ကားေမာင္းေနရင္း ဖုန္းသတင္းဆိုး တခုက ဝင္လာတယ္။
ဆရာလိုတမ်ဳိး ေလးစားရသလို အစ္ကိုလို တသြယ္ ခ်စ္ခင္ရေလေသာသူ ဆရာစိုးတစ္ေယာက္ ယေန႔ ၁နာရီခဲြမွာ ဆံုးျပီတဲ႔။
သတင္း ရုတ္တရက္ၾကားရသည္ႏွင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းက က်ြန္ုပ္ စိတ္ကို ေခတၲ ခဏေတြေဝ သြားေစသည္။
ျမတ္ဗုဒၶဘုရားက ေဟာႀကားေလေတာ္မူေသာ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲ လကၡဏာေရး သံုးပါးကို
နားလည္ လက္ခံထားျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္တြင္ ဤသတင္းကို လက္မခံခ်င္ေပ။
လူဆိုသည္မွာ ကံကုန္လ်ွင္ ေသႀကရမည္ဟု ေမ်ွာ္လင့္ထားျပီးျဖစ္ပါသည္။
ေရွ႔ကသြားသည္ႏွင့္ ေနာက္က သြားမည့္သူသာ ကြာပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာဘဝရဲ႕ အနိစၥ အနတၲကို ယခုကဲ့သို႔ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ ျဖစ္လာလိမ့္ မည္ဟု လံုးဝ မထင္ထားေပ။
ဆရာ ဖ်ားနာေနသည္မွ အစ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ရ လိမ့္ဦးမည္ဟု စိတ္မွာ ထင္ေနဆဲတြင္ မေမ်ွာ့္လင့္ေသာ သတင္းကို ႀကားရ ေပသည္။
မိသားစု အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားစြာျဖင့္ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္တို႔၏ တာဝန္ ဝတၲရားမ်ားကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေလခဲ႔ ေသာ သူ--
ႀကီးသူကိုေလးစား - ငယ္သူကို အေလးထားျပီး အဆင့္အတန္း မခဲြျခား ေလေသာသူ --
လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကို ျပံဳးရႊင္စြာ မ်က္နာထားျဖင့္ စေနာက္ကာ
ဟာသရႊင္ေဆး အျမဲတိုက္ေက်ြးျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္ လုပ္ေနတတ္ေသာ သူ--
ေအာက္လက္ငယ္သားမ်ား၏ ေျပာမွားဆိုမွား ခြန္းတံု႔ျပန္လာလွ်င္လည္း
ျပံဳးျပံဳးႀကီးခံယူ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ အျငိဳးအေတး မထား ေဗြမယူ တတ္ေလေသာ
သူ---
သူ႔ဘက္ ကိုဘက္ မ်ွတစြာ ႀကည့္ျမင္တတ္ျပီး သေဘာထားျပည့္ဝ ေလေသာသူ--
ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမွဳ သဒၵါတရား အားမနည္းေလေသာ သူ--
လုပ္ငန္းခြင္ အခက္အခဲ အႀကပ္အသည္းမ်ား ႀကံဳလာလွ်င္ အထက္ေအာက္ကို မမ်ွေဝဘဲ
ယမကာျဖင့္ အေဖၚျပဳ ျပီး တကိုယ္တည္း ႀကိတ္မိွတ္ခံစား ေနတတ္ေသာ သူ--
ထိုဆရာ၏ သရုပ္သ႑ာန္မ်ားသည္ က်ြန္ုပ္စိတ္တြင္ ဝမ္းနည္းျခင္း ႏွေမ်ာျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ အစီအရီေပၚလာသည္။
လူသည္ ေသျခင္းတရားကို ျမင္ေတြသည္ႏွင့္ အံ႔ႀသ ဝမ္းနည္းထိတ္လန္႔ျပီး တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။
တနည္း သံေဝဂ ရေစသည္။
ဒါလူ႔သဘာဝပင္ မဟုတ္ပါလား။
ကိုယ္ႏွင့္ေဝးေသာသူ မနီးစပ္ေသာသူ ေသဆံုးလ်ွင္ သံေဝဂ ရသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကာရွည္စြာ ဝမ္းနည္းျခင္းမရွိ။
ႀကီးစြာ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားမွဳ မရွိ။
ျဖစ္ျပီး မႀကာမီွ --
ေသျပီး မႀကာမွီ --ေမ့ေလသည္။
စားျမဲ-စားသည္။ သြားျမဲ - သြားသည္။
ေပ်ာ္ျမဲေပ်ာ္သည္။ သံေဝဂ ႀကာရွည္မခံ။
သို႔ေသာ္ -
ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္သူ (သို႔မဟုတ္) ကိုယ့္မိသားစု တစ္ဦးဦး
ဆံုးပါးသြားသည့္အခါ ႀကီးစြာ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားျခင္း ေဝဒနာကို
ခံစားရေပမည္။
ဝမ္းနည္းျခင္း ေဝဒနာကို ႀကာရွည္စြာ ခံစားရမည္။
ထိုေဝဒနာမ်ားကို ဆရာသည္ က်ဳြန္ုပ္အား မေျပာမဆို အိပ္မေပ်ာ္ေသာည၏ အေတြးမ်ားအျဖစ္ လက္ေဆာင္ ေပးကမ္းခဲ႔ေပျပီ။
ႀကာရွည္စြာ ခံစားရမည့္ ဝမ္းနည္းျခင္း လက္ေဆာင္မ်ား အျဖစ္ ေဝမ်ွခဲ႔ေပျပီ။
ဤတြင္ -
ထိုလက္ေဆာင္မ်ားကို ထိုေဝဒနာမ်ားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လကၡံရင္း-
ဆရာ့ရဲ႕ တိုေတာင္းေသာ လူဘဝက်င္လည္ က်က္စားခဲ႔သမ်ွ ေကာင္းေသာ ပံုရိပ္မ်ားကို တခုတ္တရ အမွတ္ရေနပါမည္။
တမ္းတ ဂုဏ္ယူေနပါမည္။
ဆရာစိုး တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာ သုခ ဘံုသို႔ ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း က်ြန္ုပ္ျပဳသမ်ွ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳ အစုစုကို အမ်ွေပးေဝပါသည္။
အမ်ွ - အမွ်- အမ်ွ ---ေကာင္းရာ သုခဘံုမွ ႀကား၍ သာဓုေခၚနိုင္ပါေစ ဆရာ--။
အဆံုးသတ္အေနျဖင့္ အေတြးနိဂံုးေကာက္ခ်က္ တခုခ်မိသည္မွာ
ေသဆံုသြားသူအေပၚ စာတတစ္တန္ ေပတစ္တန္ဖဲြ႔ႏဲြ႔ေရးေနရျခင္းသည္ ထိုသူသည္ လူဘဝတိုတိုေနထိုင္စဥ္ကာလ လူ႔ဘ၀တြင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို တမ်ဳိးခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံကာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ကင္းစြာ တန္ဖိုးရွိရွိ ေနထိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ဟုက်ြနုပ္ ေျပာရလွ်င္ မွားအံ့ မထင္ေပ။
( မမ မွ ကြယ္လြန္သူ ဆရာစိုး ေခၚ ဆရာ ဦးလွစိုးျမင့္သို႔ ၀မ္းနည္းျခင္း အမွတ္တရ)
