====== == တိုဟူး တိုဟူး
လူ - လူခ်င္း တူညီႀကေသာ္လည္း ဘဝျခင္း ကြာျခားခ်က္မ်ားသည္ မညီမ်ွ မွဳဆိုသည္က တရားခံေပလား။
ေႀကကဲြစရာေတြ႔ျမင္ရလွ်င္ ေျဖသိမ့္စရာက ပိုစ့္တင္ယံုက လဲြလို႔ အျခားမရွိပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္ ---
အခ်ိန္က ညေန ၄နာရီခန္႔။
အျမန္လမ္း မိုင္တိုင္ ၂၆၇/၁။
မႏၲေလး မွ ေနျပည္ေတာ္အျပန္ခရီးမွာေပါ့။
လြယ္အိပ္မ်ား လြယ္ကာ ထမင္းဂ်ဳိင့္ ကိုယ္စီကိုင္ထားသည့္ ကေလးသံုးေယာက္က အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာေသာ က်ြန္ေတာ့ ကားကို လက္ျပတားတယ္။
သူတို႔ပံုစံႀကည့္ျပီး ေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုတာ မေျပာဘဲဲႏွင့္ သိသာတယ္။
အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းကို ခုႏွစ္မိုင္ခန္႔ လမ္းေလ်ွာက္သြားျပီး စာသင္ေနရသည့္ ခေလးေတြေပါ့။
သူတို႔ေလးေတြႀကည့္ျပီး က်ြန္ေတာ့ သားအငယ္ေကာင္ ကိုသြား သတိရ မိသည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းလာႀကိဳတဲ႔ ဖယ္ရီကားျဖင့္ အိမ္ျပန္ေနေခ်ျပီ။
ဇနီးသည္က သားငယ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည့္ အစားအစာျပင္ဆင္ကာ စားပဲြဝိုင္းမွ ထိုင္ေစာင့္ေနေပမည္။
သားငယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေမ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းျပီး လာႀကိဳသည့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားေပၚတြင္ ေရခဲမုန္႔ စားလ်ွက္ ျပန္ေနေရာ့မည္။
သားတို႔ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ေက်ာင္းႀကိဳ ကားႀကီး ကားငယ္မ်ား ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနမည္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
က်ြန္ေတာ္ သည္ ေပၚလာသည့္ အေတြးမ်ာကို ျဖတ္ကာ ကားကို လမ္းေဘး ထိုးခ်ျပီး ရပ္ေပးလိုက္သည္။
ရပ္သည့္ေနရာက သဲျပင္စပ္စပ္ေနရာျဖစ္သည္။
ကားတံခါးကို ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေပးျပီး တက္ႀက တတ္ႀက ဟု ကေလးမ်ားကိုေခၚေနမိသည္။
ကားေပၚ မညစ္ပတ္ေစရန္ ဖိနပ္ေတြ ခါတက္- ခါ တက္လို႔-ေျပာရန္ သူတို႔ေျခေထာက္သို႔ ႀကည့္လိုက္မိသည္ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္ ပါးစပ္ ဆြံ႔အ သြားသည္။
ေတြေဝသြားသည္။
ရင္ထဲမွာေျပာမထြက္။
ျမင္လိုက္ရသည္ ျမင္ကြင္းသည္.....
သံုးေယာက္ေပါင္းမွ-- တစ္ဦးတည္းတြင္သာ--ဖိနပ္ တစ္ရံတည္း။
မိုးကေအးေအး ေတးသြားက ေဆြးေဆြး အရွိန္ႏွင့္ေျပးေနသည့္ ကားေနာက္မွာ အေတြးမ်ားက အေဝးမွာ က်န္ရစ္ျခင္းႏွင့္ အတူ က်ြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ဘဝေလးသည္လဲ?႕႕႕႕႕႕႕႕႕။
ဒါေႀကာင့္ ---
အခ်ိန္က ညေန ၄နာရီခန္႔။
အျမန္လမ္း မိုင္တိုင္ ၂၆၇/၁။
မႏၲေလး မွ ေနျပည္ေတာ္အျပန္ခရီးမွာေပါ့။
လြယ္အိပ္မ်ား လြယ္ကာ ထမင္းဂ်ဳိင့္ ကိုယ္စီကိုင္ထားသည့္ ကေလးသံုးေယာက္က အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာေသာ က်ြန္ေတာ့ ကားကို လက္ျပတားတယ္။
သူတို႔ပံုစံႀကည့္ျပီး ေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုတာ မေျပာဘဲဲႏွင့္ သိသာတယ္။
အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းကို ခုႏွစ္မိုင္ခန္႔ လမ္းေလ်ွာက္သြားျပီး စာသင္ေနရသည့္ ခေလးေတြေပါ့။
သူတို႔ေလးေတြႀကည့္ျပီး က်ြန္ေတာ့ သားအငယ္ေကာင္ ကိုသြား သတိရ မိသည္။
ဒီအခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းလာႀကိဳတဲ႔ ဖယ္ရီကားျဖင့္ အိမ္ျပန္ေနေခ်ျပီ။
ဇနီးသည္က သားငယ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည့္ အစားအစာျပင္ဆင္ကာ စားပဲြဝိုင္းမွ ထိုင္ေစာင့္ေနေပမည္။
သားငယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေမ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းျပီး လာႀကိဳသည့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားေပၚတြင္ ေရခဲမုန္႔ စားလ်ွက္ ျပန္ေနေရာ့မည္။
သားတို႔ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ေက်ာင္းႀကိဳ ကားႀကီး ကားငယ္မ်ား ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနမည္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
က်ြန္ေတာ္ သည္ ေပၚလာသည့္ အေတြးမ်ာကို ျဖတ္ကာ ကားကို လမ္းေဘး ထိုးခ်ျပီး ရပ္ေပးလိုက္သည္။
ရပ္သည့္ေနရာက သဲျပင္စပ္စပ္ေနရာျဖစ္သည္။
ကားတံခါးကို ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေပးျပီး တက္ႀက တတ္ႀက ဟု ကေလးမ်ားကိုေခၚေနမိသည္။
ကားေပၚ မညစ္ပတ္ေစရန္ ဖိနပ္ေတြ ခါတက္- ခါ တက္လို႔-ေျပာရန္ သူတို႔ေျခေထာက္သို႔ ႀကည့္လိုက္မိသည္ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္ ပါးစပ္ ဆြံ႔အ သြားသည္။
ေတြေဝသြားသည္။
ရင္ထဲမွာေျပာမထြက္။
ျမင္လိုက္ရသည္ ျမင္ကြင္းသည္.....
သံုးေယာက္ေပါင္းမွ-- တစ္ဦးတည္းတြင္သာ--ဖိနပ္ တစ္ရံတည္း။
မိုးကေအးေအး ေတးသြားက ေဆြးေဆြး အရွိန္ႏွင့္ေျပးေနသည့္ ကားေနာက္မွာ အေတြးမ်ားက အေဝးမွာ က်န္ရစ္ျခင္းႏွင့္ အတူ က်ြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ဘဝေလးသည္လဲ?႕႕႕႕႕႕႕႕႕။
No comments:
Post a Comment