မမႏွင့္ လိုက္ႀကမလား
============
ယေန႔ မမရဲ႕ ေကာင္းသတင္းေလး တပုဒ္ေႀကာင့္ က်ဳပ္အရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္ဗ်ာ။
ဒီသတင္းေႀကာင့္ ကိုယ့္ရပ္ရြာကိုလည္း အခြင့္သာလ်ွင္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျပန္ခြင့္သာေစ ေတာ့မယ္။
ဒါေႀကာင့္ စိတ္လည္း ခ်မ္းသာတယ္။
ေတြးမိတိုင္းႀကည္ႏူးတယ္။
အဲဒီသတင္းက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ မႏၲေလးျမိဳ႕မွ စစ္ကိုင္းေဒသႀကီးအတြင္းရွိ
ေကာလင္းျမိဳ႔ သို႔ ယေန႔ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔မွစတင္ျပီး အထူးအျမန္ရထား RBE
တိုက္ရိုက္ စတင္ေျပးဆဲြမည္ တဲ႔။
ဒီသတင္းကို စတင္ႀကားသိရ ရျခင္း က်ဳပ္ အရမ္းဝမ္းသာ ႀကည္နူးမိတဲ႔အေႀကာင္းကို ေျပာမျပ တတ္ေအာင္ပါဘဲဗ်ာ။
ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ေကာလင္းသား ေလဗ်ာ။
ေမာင္ဦး ေကာလင္း ဆိုတာ က်ဳပ္ေပါ့။
က်ြန္ဳပ္တို႔ ေကာလင္းျမိဳ႕ကို နာမည္ေက်ာ္တဲ႔ျမို႕အျဖစ္ လူတိုင္း သိႀကပါတယ္။
၂၀၁၅ မဲေပးခ်ိန္ -- ပါတီကိုယ္စလွယ္ မဲ ဇီးရိုးျဖစ္ေစတဲ႔ျမိဳ႕။
သူေဌး သူႀကြယ္ေပါမ်ားျပီး ေရလ်ွံ ျမိဳ႕အျဖစ္ လူသိမ်ားတဲ႔ျမိဳ႔ ။
ေရလ်ွံတယ္ဆိုတာ သဘာဝ ေရေဘးဒါဏ္ အခံရဆံုးျမိဳ႕ ဆိုလိုတာပါ။
တကယ့္ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေကာလင္းဟာ တန္ဘိုးရွိတဲ႔ သဘာဝ ေတာေတာင္ေတြ
သစ္ေတာေတြ ပတ္လည္ ဝိုင္းျပီး ဆန္ေရစပါး ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ သားငါး ေရႊသတၲဴ
သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု မ်ားစြာ ထြက္ရွိရာ ေျမျပန္႔ျမိဳ႕
ေလးတစ္ျမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။
ရွမ္း ဗမာ ဓႏု ကခ်င္ လူမ်ိဳးလည္းစံုပါတယ္။
ခ်စ္စရာ ျဖဴျဖဴ ဝဝ ကစ္ကစ္ပ်ိဳပ်ိဳ အိုအို စကားဝဲတဲ ဝဲတဲေတြလည္း ေပါမွေပါတဲ႔ျမို႕ဗ်။
ဟိုး--ယခင့္ ယခင္ႏွစ္ႀကာျမင့္ခ်ိန္က ေကာလင္းေရႀကီးမွဳဟာ ငါးႏွစ္ တႀကိမ္ ဆယ္ႏွစ္တႀကိမ္သာ ျဖစ္ခဲ႔သည့္ ျမိဳ႕ပါ။
ေနာက္ေတာ့ သိတဲ႔ အတိုင္း ေကာလင္းေရႀကီး ေရလ်ွံမွဳဟာ ခတ္စိတ္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။
ျဖစ္မွာေပါ့ ။ မဲမဲျမင္ရာ ေရာင္းစား သုတ္စားတဲ႔ သူခိုးႀကီး သူခိုးေလးမ်ားရဲ႕စနစ္ဆိုးေတြ ေႀကာင့္ေပါ့။
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္းမွာရွိ သစ္ေတာေတြ အေျပာင္ရွင္း ။
ေရႊသတၲဴ ေတြရွိတဲ႔ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ ပရမ္းပတာက်င္ ။
သဘာဝဆိုးက်ဳိး မသိ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပး။
ေနာက္ဆံုးေခ်ာင္းပိတ္ ေျမာင္ပိတ္နဲ႔ ေရစီး ေရလာ ပ်က္ျပီး ေနာက္ဆံုး မိုးရြာလ်ွင္ ေကာလင္း ေရလ်ွံေတာ့တာပါဘဲ။
က်ဳပ္တို႔ေကာလင္းဟာ လူဦးေရထူထပ္ျပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား
ေကာင္းမြန္ေသာေဒသ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ ခရီးသြားလာမွဳ မ်ားျပားျပီး
ရထားလမ္းျဖင့္သာ အားျပဳ သြားလာနိုင္ ေသာေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။
ယခု ေနာက္ပိုင္းမွသာ ကားလမ္းက အနည္းအငယ္ ေကာင္းလာလို႔ ကားစီးတဲ႔ သူမ်ားလာတာပါ။
မႏၲေလးျမိဳ႕သို႔ ရထားစီးျပီးသြားမည္ဆိုလ်ွင္ ျမစ္ႀကီးနားမွလာေသာ ရထားကိုသာ တဆင့္ခံ စီးရပါတယ္။
တဆင့္ခံ စီးရသည္ႏွင့္ အညီ ထိုင္ခံုေနရာ ရရွိဘို႔က ေရရာ မေသခ်ာပါဘူး။
ဟိုး အေလာင္း ေလာင္းဂိုး ကဆိုလ်ွင္ ရထားလက္မွတ္က ဘုရားေခ်း(ခ်ီး )ထက္
ရွားသလို ေႀကးႀကီးႀကီးနဲ႔ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ကပင္ ဝယ္၍ စီးရေသာ အခက္အခဲမ်ား
ရွိခဲ႔ပါတယ္။
အဲဒါေႀကာင့္ ထိုင္ခံု႐ရန္ေသခ်ာတဲ႔ ကားကို စီးႀကတာ မ်ားပါတယ္။
ကားစီးျပန္ေတာ့လည္း ကားခက မသက္သာ။
ရန္ကုန္ မႏၲေလး ရဲ႕ခရီးမိုင္ တဝက္ပင္မရွိသည့္ မႏၲေလး- ေကာလင္း ၁၅၀မိုင္ခရီးကို ကားခ ၈၀၀၀ိ/ မွ ၁၂၀၀၀ိ/ ေပးစီးရပါတယ္။
ရန္ကုန္ မႏၲေလး မိုင္၃၈၀ေက်ာ္ ခရီးကို ကားစီးသြားတဲ႔ ခရီးသည္မ်ား အေနျဖင့္
ကားပိုင္ရွင္မ်ားကို လမ္းႀကံဳလ်ွင္ ထမင္းေခၚေက်ြးသင့္ေပသည္။
ေကာလင္း- မႏၲေလး ကားစီးခ်ိန္က ၇ နာရီခဲြမွ ၈ နာရီ အထိႀကာပါတယ္။
ေကာလင္း-မႏၱေလး ကားလမ္းက ရန္ကုန္ မႏၲေလးလမ္းလို အျခားျမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ သြားလာသည့္
ကားလမ္းတို႔လို က်ယ္ဝန္းျပီး ေခ်ာမြတ္ေသာ လမ္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။
ေရႊဘိုမေရာက္ခင္အထိ ကားလမ္းက က်ဥ္းရသည့္ အထဲ က်င္းခ်ိဳင့္မ်ားကလည္း ထုႏွင့္ဒယ္ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီလိုလမ္းမ်ိဳးမွာ ကားစီးရသည့္ အရသာကို စဥ္းစားသာႀကည့္ ခံစားေပးပါေတာ့ ဗ်ာ။
ယခု ေကာလင္း ႏွင့္ မႏၲေလးကို တိုက္ရိုက္ ရထားျဖင့္ အခ်ိန္တိုတို
ေစ်းႏွန္းသက္သာသာႏွင့္ ေျပးဆဲြမည္ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို နယ္သူ နယ္သားေတြ
အတြက္ အရမ္းဝမ္းသာရျပီေပါ့။
ယခု အထူးအျမန္ RBE ရထားစီးမည္ဆိုပါက အခ်ိန္ ၇နာရီႏွင့္ ေရာက္ရွိကာ ရထား လက္မွတ္ခက ၄၀၀၀က်ပ္ဘဲ ကုန္က်မည္ ျဖစ္ပါတယ္။
ရထားတဲြမ်ားက ယခုမွ စက္ရံုမွထြက္လာသည့္ အသစ္စက္စက္တဲြမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
အထက္တန္းတဲြ အထက္တန္းထိုင္ခံု ဆိုေတာ့ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သက္ေတာင့္ သက္သာနဲ႔ စီးရမယ္။
လမ္းမွာ ကားစီးရသလို အေပါ့အေလးကိစၥ ပူစရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။
ေရ - မီး အိမ္သာ အျပည့္အစံု။
ခရီးသည္မ်ား တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး ပူးကပ္ျပီး ထိုင္စရာမလို။
ခရီးစဥ္ လမ္းတေလ်ွာက္လံုး မလႈပ္ မယွက္ ပံုစံထိုင္ ထိုင္ျပီး လိုက္စရာ မလိုသျဖင့္ ေျခလက္ ထံုက်င္ ေညာင္းညာစရာ အေႀကာင္း မရွိ။
ေဘးအႏၲရာယ္ အတြက္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ တရားဂုဏ္ေတာ္ အထပ္ထပ္ ရြတ္ေနစရာ မလို။
စိတ္ခ်လံုျခံဳမွဳ အျပည့္ ရွိျပီးသား ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ႔ မမကို တခုသတိေပးခ်င္ပါသည္။
ခရီးသည္ အသြားအလာမ်ားလာလို႔ လက္မွတ္ မေရာင္းရေသးဘူး ကုန္ျပီဆိုတဲ႔ စာတမ္းေလးေတာ့ မျမင္ခ်င္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။
ဝင္ခ်ိန္ ထြက္ခ်ိန္ေလးလည္း တန္ဘိုးထားေပးပါ။
ေျပးဆဲြခ်ိန္ကို ယခုအခ်ိန္ထက္ ျဖစ္နိုင္လ်ွင္ ေလ်ွာ့ခ်ေပးေစခ်င္တယ္ ။
ေစ်းသည္ေယာင္ေယာင္ အလုပ္သစ္သမား(အလစ္သုတ္) မ်ားလည္း ဖယ္ရွားေပးပါ။
စည္းကမ္းမ်ားလည္း အစကေကာင္းသလို ေနာင္လည္း ေကာင္းေစခ်င္ပါတယ္။တင္းႀကပ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္
က်ဳပ္ ကေတာ့ အားလ်ွင္ အားသလို ေကာလင္းကို RBE ရထားစီးျပီး အထပ္ထပ္ အခါခါ လစ္ျပီးျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ဳိ႕။
ကဲ လိုက္ႀကမလားဗ်ာ။ သက္ေတာ့ သက္သာနဲ႔သြားႀကမယ္။
ဘာမွ ပူစရာ မလိုဘူးေနာ္။
စားစရာ ေသာက္စရာ ေနစရာ ထိုင္စရာ။
ကိုယ့္စားရိတ္ ကိုယ္စား။ ကိုယ့္ႏြား ကိုယ္ေက်ာင္းေပါ့။
(၁.၇.၂၀၁၆ ေန႔ RBE ရထားဖြင့္ပဲြ အမွတ္တရ )
အခ်စ္ႏွင့္မရဏ ေရစီးေၾကာင္းတြင္ ေမ်ာပါေနရေသာ လူဘံုဘ၀တြင္ တန္ဘိုးရွိရွိ ေနထိုင္ျပီး အကုသိုလ္ကင္းမွသာ လူျဖစ္က်ဳိးနပ္ပါလိမ့္မည္။
ေကာင္းကင္ေမေမ တိုဟူး တိုဟူး
Thursday, June 30, 2016
Wednesday, June 15, 2016
စမူဆာ- အီႀကာေကြး
စမူဆာ- အီႀကာေကြး
==============
( ၁ )
" ၄ အစုန္ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္စဥ္ခန္း ရေသးလား"
" ႏွစ္ေယာက္အိပ္စဥ္ခန္း မရွိေတာ့ဘူး ေလးေယာက္ခန္းဘဲရပါမယ္ ဒါေတာင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို တစ္ေစာင္ ေရာင္းထားျပီးျပီ"
လက္မွတ္အေရာင္းစာေရး၏ ေျပာစကားေႀကာင့္ ခရီးသြားလင္မယားမွာ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ ႀကည့္မိကာ စကား မေျပာနိုင္ျဖစ္သြားသည္။
လိုခ်င္သည့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္စဥ္ ခန္းမရ သျဖင့္ အလိုမက်ျဖစ္ပံုရသည္။
"သူစိမ္း ေယာက်္ားတေယာက္နဲ႔ တညလံုးရထားစီးမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားနဲ႔ ျဖစ္ပါမလားဗ်ာ "
ခရီးသြားအမ်ဳိ းသားမွ လက္မွတ္ အေရာင္းစာေရး အား ေမးေလသည္။
"ဘာမွ မပူပါနဲ႔ဗ်ာ အသက္ႀကီး အဖိုးႀကီးပါ -- ရထားထြက္ခ်ိန္နီးေနျပီ ေနာ္ ယူမွာလား"
လက္မွတ္အေရာင္းစာေရး ၏ စကားအဆံုးတြင္ ခရီးသည္ လင္မယားမွာ ေခ်းမ်ားမေနနိုင္ဘဲ ရသည့္ လက္မွတ္ဝယ္ျပီး အထုတ္အပိုးမ်ား ကိုယ္စီဆဲြကာ ရထားတဲြဆီသို႔ သုတ္ေခ်တင္ေျပးေလသည္။
သူတို႔စီးနင္းလိုက္ပါရမည့္ ရထားတဲြ အိပ္စဥ္ခန္းသို႔ေရာက္သည့္ အခါ အတူစီးနင္းမည့္ အဖိုးႀကီးမွာ အခန္႔သား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
စံုတဲြ အမ်ိဳးသားက အဖိုးႀကီးအား တခ်က္ျပံဳးျပျပီး အထုတ္အပိုးမ်ားေနရာ တက် ခ်ထားေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးက ပါလာသည့္ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကို ထုတ္ကာ စားေသာက္ရန္ ျပင္ေနေလသည္။
"အဘက ဘယ္အထိ စီးမွာလဲ ? "
"ပဲခူး အထိပါ လူေလးတို႔ကေကာ"
"သမီးတို႔က ရန္ကုန္အထိပါ -အဘ မုန္႔ေတြ စားပါဦးရွင္"
လင္ အမ်ိဳ းသားက ေမးျပီး ႏွတ္သြတ္ အားသြတ္ရွိပံုရသည့္ ဇနီးသည္က ႀကားျဖတ္ ဝင္ေျဖေလသည္။
ျပီး သူမ လက္ထဲမွ မုန္႔မ်ားကို အဖိုးႀကီးစားရန္ ေလာကြတ္ျပဳေလသည္။
ႏႈတ္သြတ္ အာသြတ္ျဖင့္ သြတ္လက္ ခ်က္ခ်က္လွေသာ ထိုမိန္းကေလးအား အဖိုးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် သြားေလသည္လား မသိ။
အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ငခူးျပံဳး ျပံဳးကာေနေလသည္။
"ေတာ္ပါျပီကြယ္ ေက် းဇူးတင္ပါတယ္- အဘက ညစာ စာခဲ႔ျပီကဲြ- လူေလးတို႔သာ စားႀကပါ ေသာက္ႀကပါ လႊတ္လႊတ္ လပ္လပ္ေနႀက- အဘလည္း ရထား သာစည္ေရာက္လို႔ ထြက္တာနဲ႔ အိပ္ေတာ့မယ္ အဘက အသက္ႀကီးလို႔ ေအာက္စဥ္မွာဘဲ အိပ္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ အဘ သားက အေပၚတက္အိပ္ပါမယ္"
ု
"ေအး-ေအး-ဒါနဲ႔ ငါ့တူႀကီးတို႔မွာ လက္နွိပ္ဓါတ္မီးတို႔ ဖေယာင္းတိုင္တို႔ ပါလား တဲြမီးက ပ်က္ေနတယ္"
"ဖေယာင္းတိုင္က တစ္တိုင္ဘဲ ပါတယ္ အဘ-
ရပါတယ္ သားတို႔က အေမွာင္ထဲလည္း ေနတတ္ပါတယ္"
" ေအးေအး ေကာင္းပါျပီဗ်ာ"
----------××--------
( ၂ )
တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနခဲ႔ေသာ ရထားသည္ သာစည္ဘူတာသို႔ ဝင္လာသည္။
"ထမင္းရမယ္ --ေရသန္႔ဘူးရယ္-- အေႀကာ္စံုရမယ္--ဘီယာရမယ္"
ရထားရပ္သည္ႏွင့္ ေစ်းသည္မ်ား၏ ခုႏွစ္သံခ်ီ သံစဥ္မ်ိဳးစံုက ဝင္လာသည္။
"ခ်စ္ေရ ေမာင္ဘီယာေသာက္ခ်င္ေသးတယ္"
" ေမာင္ေသာက္ရင္ မ-လည္းေသာက္မွာေပါ့ ေစ်းသည္ ေခၚလိုက္ေလ"
အတိုင္အေဖါက္ညီလွေသာ ခရီးသြား ဇနီးေမာင္ႏွံကို ႀကည့္ျပီး အဖိုးႀကီး တခ်က္မဲ႔ျပံဳး ျပံဳးလိုက္မိသည္။
သူတို႔ လင္မယားႀကည့္ရသည္မွာ ကိုရီးယား ေရာဂါ စဲြကပ္ေနသည္လား မသိ။
သူတို႔ ေျပာဆိုေနသည့္ စကားမ်ားက ညေနပိုင္းက ႀကည့္ခဲ႔ရသည္ ကိုရီးယားကား ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ကိုရီးယားနိုင္ငံ အေႀကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္၏။
ဝတ္စားထားသည္က တိုတို ႏွံ႔ႏွံ႔ ။ ဒိုဒို ဒန္႔ဒန္႔။
ျမင္ရသူ အေပါင္းကို ရင္ခံုလုပ္ရွားေစေသာ ဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္း။
အဖိုးႀကီး မသိမသာ ခိုးႀကည့္ရင္း တံေတြး မ်ဳိခ်မိသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။
သူတို႔ေသာက္ေနသည္႔ အရက္က ဆြန္ဂ်ဴ း ႏွင့္ ကိုရီးယား အစားစာ။
ယခုလည္း ဆြန္ဂ်ဴ း အရက္ပင္ အားမရ ဘီယာပါ ထပ္မံ ေသာက္ေပဦးမည္။
ႏွစ္ဦးသား ဖန္ခြက္ ကိုယ္စီ ကိုင္ျပီး ခ်ီးယား လုပ္ေနႀကေသးသည္။
ေလာကႀကီး သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္း တည္ရွိေနသလို တဦးကို တဦး ခြံ႔ေက်ြးကာ ပလူးပလဲျဖင့္ ႀကည္စယ္ ေနႀက သည္က တမ်ဳိဳ းခ်စ္စရာ။
ကာလသားသမီးမ်ား နိုင္ငံတကာ စံႏွန္းျဖင့္ ေခတ္မွီေနႀကပါလားလို႔ အဖိုးႀကီးက တခ်က္ေတြးကာ တဘက္လွည့္ျပီး ေမွးစက္ အိပ္ေနမိသည္။
မ်က္စိက္က မိတ္ျပီး အိပ္ေနေသာ္လည္း နားက မပိတ္။ စိတ္ကေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။
ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ အရက္အရွိန္ ရလာသည့္ႏွင့္ အမ်ွ တခန္းတည္း အတူစီးလာသည့္ အဖိုးႀကီးအား ဖုတ္ေလသည့္ ငပိ ရွိေလသည္ဟု ေအာင္းေမ့ပါေလစ။
ကဲခ်င္တိုင္း ကဲေနသည္။
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနသည့္ ရထားဘီး၏ စည္းခ်က္ညီစြာ ဆူညံသံႏွင့္အတူ သူတို႔ ရင္ခုန္လွဳပ္ရွား ေနသည္ကို အဖိုးႀကီး သတိထားမိသည္။
တဲြမီးမရသျဖင့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ မွဳံ ျပျပ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ဆိုခ်င္ရာဆိုျဖင့္ ေခတ္ကာလ သားသမီးမို႔ လႊတ္လပ္ေပါ့ပါး ပြင့္လင္းေန သည္ဟု ေျပာရေပမည္။
ေနာက္ဆံုး ခရီးသြား ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ စြန္ဂ်ဴ း ႏွင့္ ဘီယာ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင့္ ဇရက္မင္း စည္းစိမ္ သႀကားမင္း စည္းစိမ္မ်ိဳးစံုခံစားကာ မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားႀက ေလသည္ကိုေတာ့ အဖိုးႀကီး သတိထား မိလိုက္သည္။
မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ရထားက ရန္ကုန္မဝင္ေသး။
ပဲခူး ဘူတာဝင္ရန္ နီးကပ္လာသည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးနဲ႔ အဖိုးႀကီးပါ အိပ္ယာကနိုးလာတယ္။
ဇနီးသည္မွာ ညက အရက္ရွိန္ေႀကာင့္ ေခါင္းထဲ မႀကည္မလင္ျဖစ္ေနတယ္။
တခုခု ဘဝင္မက် သလို စိတ္ထဲ ျဖစ္ေန တယ္။
သူ႔အမ်ိဳိးသားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရေအာင္ကလည္း ေဘးက အဖိုးႀကီးရွိေနတယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ
"စမူဆာ ရမယ္ -- အီႀကာေကြးရမယ္"
ရထားလိုက္ေစ်းသည္တစ္ေယာက္၏ အသံကဝင္လာသည္။
ဇနီးသည္က သူ႔အမ်ိဳးသားအား
" ေမာင္ ညက စမူဆာ ဘယ္ႏွစ္ခု စားသလဲ ဟင္"
ဇနီးသည္၏ အထာကို သိေသာ အမ်ိဳးသားက
" ေမာင္ တစ္ခုစားတယ္ေလ -"
လက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပကာ ေျဖေလသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ႏွစ္ခု စားတာပါ လိမ္မေျပာနဲ႔"
ဇနီးသည္က ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔အမ်ိဳးသား ေက်ာကို ရိုက္လိုက္သည္။
" ေမာင္ မလိမ္ပါဘူး တစ္ခုထဲပါ"
"မ မူးေနတယ္ဆိုျပီးလာ ညာမေျပာနဲ႔ လိမ္တယ္-ညာတယ္ဆို မ-မႀကိဳက္ဘူးဆိုသိရဲ႕သားနဲ႔ "
ဇနီးသည္မွ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔အမ်ိဳးသား ေက်ာကို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ထုေလသည္ႏွင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ဤတြင္ အဖိုးႀကီးမွာ သူဆင္းမည့္ ဘူတာေရာက္သျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ားဆဲြကာ ဆင္းရင္းေျပာသြားေသာ စကားေႀကာင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံ လင္မယားမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေငးငိုင္က်န္ရစ္ေနပါေတာ့သည္။
" လူေလးတို႔ရယ္ စမူဆာကိစၥေႀကာင့္ ရန္ျဖစ္မေနပါနဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားရမည့္ ခရီးက ရွိပါေသးတယ္--အဘ ညက ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ စမူဆာ တစ္ခု စားလိုက္ပါတယ္ကြယ္"
ဟာသ အေနျဖင့္သာ သေဘာထား ဖတ္ရႈပါရန္
==============
( ၁ )
" ၄ အစုန္ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္စဥ္ခန္း ရေသးလား"
" ႏွစ္ေယာက္အိပ္စဥ္ခန္း မရွိေတာ့ဘူး ေလးေယာက္ခန္းဘဲရပါမယ္ ဒါေတာင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို တစ္ေစာင္ ေရာင္းထားျပီးျပီ"
လက္မွတ္အေရာင္းစာေရး၏ ေျပာစကားေႀကာင့္ ခရီးသြားလင္မယားမွာ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ ႀကည့္မိကာ စကား မေျပာနိုင္ျဖစ္သြားသည္။
လိုခ်င္သည့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္စဥ္ ခန္းမရ သျဖင့္ အလိုမက်ျဖစ္ပံုရသည္။
"သူစိမ္း ေယာက်္ားတေယာက္နဲ႔ တညလံုးရထားစီးမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လင္မယားနဲ႔ ျဖစ္ပါမလားဗ်ာ "
ခရီးသြားအမ်ဳိ းသားမွ လက္မွတ္ အေရာင္းစာေရး အား ေမးေလသည္။
"ဘာမွ မပူပါနဲ႔ဗ်ာ အသက္ႀကီး အဖိုးႀကီးပါ -- ရထားထြက္ခ်ိန္နီးေနျပီ ေနာ္ ယူမွာလား"
လက္မွတ္အေရာင္းစာေရး ၏ စကားအဆံုးတြင္ ခရီးသည္ လင္မယားမွာ ေခ်းမ်ားမေနနိုင္ဘဲ ရသည့္ လက္မွတ္ဝယ္ျပီး အထုတ္အပိုးမ်ား ကိုယ္စီဆဲြကာ ရထားတဲြဆီသို႔ သုတ္ေခ်တင္ေျပးေလသည္။
သူတို႔စီးနင္းလိုက္ပါရမည့္ ရထားတဲြ အိပ္စဥ္ခန္းသို႔ေရာက္သည့္ အခါ အတူစီးနင္းမည့္ အဖိုးႀကီးမွာ အခန္႔သား ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
စံုတဲြ အမ်ိဳးသားက အဖိုးႀကီးအား တခ်က္ျပံဳးျပျပီး အထုတ္အပိုးမ်ားေနရာ တက် ခ်ထားေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးက ပါလာသည့္ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကို ထုတ္ကာ စားေသာက္ရန္ ျပင္ေနေလသည္။
"အဘက ဘယ္အထိ စီးမွာလဲ ? "
"ပဲခူး အထိပါ လူေလးတို႔ကေကာ"
"သမီးတို႔က ရန္ကုန္အထိပါ -အဘ မုန္႔ေတြ စားပါဦးရွင္"
လင္ အမ်ိဳ းသားက ေမးျပီး ႏွတ္သြတ္ အားသြတ္ရွိပံုရသည့္ ဇနီးသည္က ႀကားျဖတ္ ဝင္ေျဖေလသည္။
ျပီး သူမ လက္ထဲမွ မုန္႔မ်ားကို အဖိုးႀကီးစားရန္ ေလာကြတ္ျပဳေလသည္။
ႏႈတ္သြတ္ အာသြတ္ျဖင့္ သြတ္လက္ ခ်က္ခ်က္လွေသာ ထိုမိန္းကေလးအား အဖိုးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် သြားေလသည္လား မသိ။
အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ငခူးျပံဳး ျပံဳးကာေနေလသည္။
"ေတာ္ပါျပီကြယ္ ေက် းဇူးတင္ပါတယ္- အဘက ညစာ စာခဲ႔ျပီကဲြ- လူေလးတို႔သာ စားႀကပါ ေသာက္ႀကပါ လႊတ္လႊတ္ လပ္လပ္ေနႀက- အဘလည္း ရထား သာစည္ေရာက္လို႔ ထြက္တာနဲ႔ အိပ္ေတာ့မယ္ အဘက အသက္ႀကီးလို႔ ေအာက္စဥ္မွာဘဲ အိပ္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ အဘ သားက အေပၚတက္အိပ္ပါမယ္"
ု
"ေအး-ေအး-ဒါနဲ႔ ငါ့တူႀကီးတို႔မွာ လက္နွိပ္ဓါတ္မီးတို႔ ဖေယာင္းတိုင္တို႔ ပါလား တဲြမီးက ပ်က္ေနတယ္"
"ဖေယာင္းတိုင္က တစ္တိုင္ဘဲ ပါတယ္ အဘ-
ရပါတယ္ သားတို႔က အေမွာင္ထဲလည္း ေနတတ္ပါတယ္"
" ေအးေအး ေကာင္းပါျပီဗ်ာ"
----------××--------
( ၂ )
တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနခဲ႔ေသာ ရထားသည္ သာစည္ဘူတာသို႔ ဝင္လာသည္။
"ထမင္းရမယ္ --ေရသန္႔ဘူးရယ္-- အေႀကာ္စံုရမယ္--ဘီယာရမယ္"
ရထားရပ္သည္ႏွင့္ ေစ်းသည္မ်ား၏ ခုႏွစ္သံခ်ီ သံစဥ္မ်ိဳးစံုက ဝင္လာသည္။
"ခ်စ္ေရ ေမာင္ဘီယာေသာက္ခ်င္ေသးတယ္"
" ေမာင္ေသာက္ရင္ မ-လည္းေသာက္မွာေပါ့ ေစ်းသည္ ေခၚလိုက္ေလ"
အတိုင္အေဖါက္ညီလွေသာ ခရီးသြား ဇနီးေမာင္ႏွံကို ႀကည့္ျပီး အဖိုးႀကီး တခ်က္မဲ႔ျပံဳး ျပံဳးလိုက္မိသည္။
သူတို႔ လင္မယားႀကည့္ရသည္မွာ ကိုရီးယား ေရာဂါ စဲြကပ္ေနသည္လား မသိ။
သူတို႔ ေျပာဆိုေနသည့္ စကားမ်ားက ညေနပိုင္းက ႀကည့္ခဲ႔ရသည္ ကိုရီးယားကား ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ကိုရီးယားနိုင္ငံ အေႀကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္၏။
ဝတ္စားထားသည္က တိုတို ႏွံ႔ႏွံ႔ ။ ဒိုဒို ဒန္႔ဒန္႔။
ျမင္ရသူ အေပါင္းကို ရင္ခံုလုပ္ရွားေစေသာ ဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္း။
အဖိုးႀကီး မသိမသာ ခိုးႀကည့္ရင္း တံေတြး မ်ဳိခ်မိသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။
သူတို႔ေသာက္ေနသည္႔ အရက္က ဆြန္ဂ်ဴ း ႏွင့္ ကိုရီးယား အစားစာ။
ယခုလည္း ဆြန္ဂ်ဴ း အရက္ပင္ အားမရ ဘီယာပါ ထပ္မံ ေသာက္ေပဦးမည္။
ႏွစ္ဦးသား ဖန္ခြက္ ကိုယ္စီ ကိုင္ျပီး ခ်ီးယား လုပ္ေနႀကေသးသည္။
ေလာကႀကီး သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္း တည္ရွိေနသလို တဦးကို တဦး ခြံ႔ေက်ြးကာ ပလူးပလဲျဖင့္ ႀကည္စယ္ ေနႀက သည္က တမ်ဳိဳ းခ်စ္စရာ။
ကာလသားသမီးမ်ား နိုင္ငံတကာ စံႏွန္းျဖင့္ ေခတ္မွီေနႀကပါလားလို႔ အဖိုးႀကီးက တခ်က္ေတြးကာ တဘက္လွည့္ျပီး ေမွးစက္ အိပ္ေနမိသည္။
မ်က္စိက္က မိတ္ျပီး အိပ္ေနေသာ္လည္း နားက မပိတ္။ စိတ္ကေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္။
ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ အရက္အရွိန္ ရလာသည့္ႏွင့္ အမ်ွ တခန္းတည္း အတူစီးလာသည့္ အဖိုးႀကီးအား ဖုတ္ေလသည့္ ငပိ ရွိေလသည္ဟု ေအာင္းေမ့ပါေလစ။
ကဲခ်င္တိုင္း ကဲေနသည္။
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနသည့္ ရထားဘီး၏ စည္းခ်က္ညီစြာ ဆူညံသံႏွင့္အတူ သူတို႔ ရင္ခုန္လွဳပ္ရွား ေနသည္ကို အဖိုးႀကီး သတိထားမိသည္။
တဲြမီးမရသျဖင့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ မွဳံ ျပျပ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ဆိုခ်င္ရာဆိုျဖင့္ ေခတ္ကာလ သားသမီးမို႔ လႊတ္လပ္ေပါ့ပါး ပြင့္လင္းေန သည္ဟု ေျပာရေပမည္။
ေနာက္ဆံုး ခရီးသြား ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ စြန္ဂ်ဴ း ႏွင့္ ဘီယာ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင့္ ဇရက္မင္း စည္းစိမ္ သႀကားမင္း စည္းစိမ္မ်ိဳးစံုခံစားကာ မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားႀက ေလသည္ကိုေတာ့ အဖိုးႀကီး သတိထား မိလိုက္သည္။
မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ရထားက ရန္ကုန္မဝင္ေသး။
ပဲခူး ဘူတာဝင္ရန္ နီးကပ္လာသည္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးနဲ႔ အဖိုးႀကီးပါ အိပ္ယာကနိုးလာတယ္။
ဇနီးသည္မွာ ညက အရက္ရွိန္ေႀကာင့္ ေခါင္းထဲ မႀကည္မလင္ျဖစ္ေနတယ္။
တခုခု ဘဝင္မက် သလို စိတ္ထဲ ျဖစ္ေန တယ္။
သူ႔အမ်ိဳိးသားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရေအာင္ကလည္း ေဘးက အဖိုးႀကီးရွိေနတယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ
"စမူဆာ ရမယ္ -- အီႀကာေကြးရမယ္"
ရထားလိုက္ေစ်းသည္တစ္ေယာက္၏ အသံကဝင္လာသည္။
ဇနီးသည္က သူ႔အမ်ိဳးသားအား
" ေမာင္ ညက စမူဆာ ဘယ္ႏွစ္ခု စားသလဲ ဟင္"
ဇနီးသည္၏ အထာကို သိေသာ အမ်ိဳးသားက
" ေမာင္ တစ္ခုစားတယ္ေလ -"
လက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပကာ ေျဖေလသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ႏွစ္ခု စားတာပါ လိမ္မေျပာနဲ႔"
ဇနီးသည္က ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔အမ်ိဳးသား ေက်ာကို ရိုက္လိုက္သည္။
" ေမာင္ မလိမ္ပါဘူး တစ္ခုထဲပါ"
"မ မူးေနတယ္ဆိုျပီးလာ ညာမေျပာနဲ႔ လိမ္တယ္-ညာတယ္ဆို မ-မႀကိဳက္ဘူးဆိုသိရဲ႕သားနဲ႔ "
ဇနီးသည္မွ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔အမ်ိဳးသား ေက်ာကို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ထုေလသည္ႏွင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ဤတြင္ အဖိုးႀကီးမွာ သူဆင္းမည့္ ဘူတာေရာက္သျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ားဆဲြကာ ဆင္းရင္းေျပာသြားေသာ စကားေႀကာင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံ လင္မယားမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေငးငိုင္က်န္ရစ္ေနပါေတာ့သည္။
" လူေလးတို႔ရယ္ စမူဆာကိစၥေႀကာင့္ ရန္ျဖစ္မေနပါနဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားရမည့္ ခရီးက ရွိပါေသးတယ္--အဘ ညက ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ စမူဆာ တစ္ခု စားလိုက္ပါတယ္ကြယ္"
ဟာသ အေနျဖင့္သာ သေဘာထား ဖတ္ရႈပါရန္
Friday, June 3, 2016
အေကာင္းဆံုး အေျဖ (သို႔မဟုတ္) ဇိုးသမားတစ္ေယာက္၏ ေလွ်ာက္လဲႊခ်က္
အေကာင္းဆံုး အေျဖ (သို႔မဟုတ္) ဇိုးသမားတစ္ေယာက္၏ ေလွ်ာက္လဲႊခ်က္
========================================
လူေတြက အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ စိတ္ထား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ရာထူးငယ္တယ္ဆို အထင္ေသးခ်င္ႀကတယ္။
========================================
လူေတြက အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ စိတ္ထား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ရာထူးငယ္တယ္ဆို အထင္ေသးခ်င္ႀကတယ္။
ဆင္းရဲတယ္ဆိုရင္ အထင္ေသးခ်င္တယ္။
အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ညံ့ညံ့ ရာထူးႀကီး တယ္ဆိုရင္ အထင္ႀကီးခ်င္တယ္။
ခ်မ္းသာတယ္ဆို အထင္ႀကီးတယ္။
လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ လူ႔တန္ဖိုးကို ရာထူးရာခံႏွင့္ ေငြေႀကးခ်မ္းသာျခင္းေပတံႏွင့္ တိုင္းတာခ်င္ႀကတယ္။
အဲဒီလို အသိုင္းအဝိုင္းႀကားမွာ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ က်ဳပ္ တခါတေလ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္တယ္ဗ်ာ။
ဟန္လုပ္ျပီး ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္တဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူး။
အမွားမ်ားမ်ားႀကားက အမွန္တရားကို ကိုးကြယ္ေနမိရင္ မိတ္ေဆြအေဖၚဆိုတာလည္းနည္းပါသြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြမွန္ ဘယ္မွာ ရွိနိုင္ေတာ့မလဲ။
အဲဒီေတာ့ အထီးက်န္တာေပါ့ဗ်ာ။
တခါတေလက်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းသံႀကားလို႔ ကိုင္လိုက္လ်ွင္ အာဏာပါဝါ အထက္စီးေလသံႏွင့္လာတတ္သလို -
အားသလား ဖုန္းေျပာလို႔ ရပါသလား မနက္ျဖန္ ဘယ္သြားစရာ ရွိသလဲ ဟိုကိစၥေလး ေျပာေပးလို႔ ရမလား စသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံုက တလက္စပ္ အရင္ဝင္လာတတ္တယ္။
ေနေကာင္းလား မင္းအဆင္ေျပသလား ဘာနဲ႔စားေသာက္ေနလဲ ေမးတဲ႔သူမရွိဘူး။
ခင္ရာ မင္ရာ လာတဲ႔ ဖုန္းထက္ အာဏာပါဝါ အလုပ္ခိုင္းတဲ႔သူႏွင့္ စပ္စပ္စုစု သတင္းလာနိုက္တဲ႔ ဖုန္းကမ်ားေနတယ္။
အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုသလို အေျပာမေတာ္ တခြန္းကလည္း အဓိပၸါယ္ အလြဲခံရျပီး ထီးလား ေထာင္းလား ရန္ေတြ႔ခံရတာလည္း ႀကံဳဘူးပါျပီ။
တခါတေလ အေႀကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပာလို႔ မရသလို သူေမးသည္ကို မေျဖလို႔ အမုန္းပြားခံရတာ ခဏခဏပါဘဲ။
အေပၚယံေရႊမွဳံ ႀကဲထားေသာ ဆက္ဆံမွဳေတြနဲ႔ ေန႔ဓဒူဝ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ ဘဝမွာ ႀကာလာေတာ့ ျငီးေငြ႔စရာထက္ စိတ္ညစ္စရာေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။
သိုဝွတ္ထားရတဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေဘးဖယ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စဖြယ္ဟန္လုပ္ႀကည့္ျပီး ေျဖခဲ႔တာေတြလည္း ကိုယ္႔ကို အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ႔ အရသာမပါဘူး။
အပူရုပ္ေပမဲ႔ ဟန္လုပ္ကာေျဖေနရတဲ႔ က်ဳပ္ကို သူတို႔ သတိထားမိမယ္လို႔လည္း မထင္ပါဘူး။
စိတ္ထိခိုက္တဲ့အခါ ယံုၾကည္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ နားလည္းေပးနိုင္တဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးနိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက က်ဳပ္အနားမွာ မရွိဘူး။
တခါတေလ တကယ္ကို အထီးက်န္ပါဘဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေထာင့္တေနရာထိုင္ျပီး ငိုင္ေနလို႔လည္း မျဖစ္။
ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳ ငိုေနလို႔လည္း မတင့္တယ္။
ဘယ္ပညာရွိ ေျပာႀကားခဲ႔တဲ႔ စကားလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
သိုဝွက္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
ဟန္ေဆာင္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
မုသားေတြႀကားေနလ်ွင္
စိတ္ထိခိုက္စရာေတြမ်ားေနလ်ွင္ -
ေသာကေတြမ်ားေနလ်ွင္္ -
ကိုယ့္ကို ပိုမိုထိခိုက္ေစသလို စိတ္ကိုလည္း ရူးသြတ္သြားေစနိုင္တယ္တဲ႔။
ကိုယ့္ကို ရူးသြက္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။
က်ဳပ္ငယ္ေသးတယ္။
က်ဳပ္ကို မွီခို အားထားေနတဲ႔ မိခင္ႀကီးရွိေသးတယ္။
အေဝးပို႔ထားတဲ႔ ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္။
က်ဳပ္ ဒီဘဝ ဒီအတိုင္းအဝိုင္းႀကားက လႊတ္ေျမာက္ဘို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ?
စိတ္ဒါဏ္ရာေတြ ကုစားဘို႔ ဘာေဆးစားရမလဲ?
ဟန္ေဆာင္မွဳ ႀကားကလႊတ္ေျမာက္ဘို႔
ရူးသြက္မွဳ ဘဝက လႊတ္ေျမာက္ေစဘို႔ အေကာင္းဆံုး အေဖၚအမြန္ ဘာလဲ?
က်ဳပ္အျပန္အလွန္ စဥ္းစားတယ္။ ေတြးတယ္။
မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ အေျဖထုတ္တယ္ ။
ရွားပါးလွတဲ႔ အေျဖမ်ားႀကားက အေကာင္းဆံုး အေျဖတခု ေနာက္ဆံုး ေတြ႔လိုက္ပါျပီ။
ဒီတသက္ျပတ္ဆဲပါျပီလို႔ အမွတ္တရ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ သစၥာရွိေသာ ပြင့္လင္းေသာ ယမကာ ပုလင္းေလး ဖြင့္လိုက္ျခင္းသည္သာ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕အေကာင္းဆံုး အေျဖပါဘဲ။
( ေမာင္ဦး-တိုဟူး)
အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ညံ့ညံ့ ရာထူးႀကီး တယ္ဆိုရင္ အထင္ႀကီးခ်င္တယ္။
ခ်မ္းသာတယ္ဆို အထင္ႀကီးတယ္။
လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ လူ႔တန္ဖိုးကို ရာထူးရာခံႏွင့္ ေငြေႀကးခ်မ္းသာျခင္းေပတံႏွင့္ တိုင္းတာခ်င္ႀကတယ္။
အဲဒီလို အသိုင္းအဝိုင္းႀကားမွာ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ က်ဳပ္ တခါတေလ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္တယ္ဗ်ာ။
ဟန္လုပ္ျပီး ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္တဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူး။
အမွားမ်ားမ်ားႀကားက အမွန္တရားကို ကိုးကြယ္ေနမိရင္ မိတ္ေဆြအေဖၚဆိုတာလည္းနည္းပါသြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြမွန္ ဘယ္မွာ ရွိနိုင္ေတာ့မလဲ။
အဲဒီေတာ့ အထီးက်န္တာေပါ့ဗ်ာ။
တခါတေလက်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းသံႀကားလို႔ ကိုင္လိုက္လ်ွင္ အာဏာပါဝါ အထက္စီးေလသံႏွင့္လာတတ္သလို -
အားသလား ဖုန္းေျပာလို႔ ရပါသလား မနက္ျဖန္ ဘယ္သြားစရာ ရွိသလဲ ဟိုကိစၥေလး ေျပာေပးလို႔ ရမလား စသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံုက တလက္စပ္ အရင္ဝင္လာတတ္တယ္။
ေနေကာင္းလား မင္းအဆင္ေျပသလား ဘာနဲ႔စားေသာက္ေနလဲ ေမးတဲ႔သူမရွိဘူး။
ခင္ရာ မင္ရာ လာတဲ႔ ဖုန္းထက္ အာဏာပါဝါ အလုပ္ခိုင္းတဲ႔သူႏွင့္ စပ္စပ္စုစု သတင္းလာနိုက္တဲ႔ ဖုန္းကမ်ားေနတယ္။
အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုသလို အေျပာမေတာ္ တခြန္းကလည္း အဓိပၸါယ္ အလြဲခံရျပီး ထီးလား ေထာင္းလား ရန္ေတြ႔ခံရတာလည္း ႀကံဳဘူးပါျပီ။
တခါတေလ အေႀကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပာလို႔ မရသလို သူေမးသည္ကို မေျဖလို႔ အမုန္းပြားခံရတာ ခဏခဏပါဘဲ။
အေပၚယံေရႊမွဳံ ႀကဲထားေသာ ဆက္ဆံမွဳေတြနဲ႔ ေန႔ဓဒူဝ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ ဘဝမွာ ႀကာလာေတာ့ ျငီးေငြ႔စရာထက္ စိတ္ညစ္စရာေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။
သိုဝွတ္ထားရတဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေဘးဖယ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စဖြယ္ဟန္လုပ္ႀကည့္ျပီး ေျဖခဲ႔တာေတြလည္း ကိုယ္႔ကို အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ႔ အရသာမပါဘူး။
အပူရုပ္ေပမဲ႔ ဟန္လုပ္ကာေျဖေနရတဲ႔ က်ဳပ္ကို သူတို႔ သတိထားမိမယ္လို႔လည္း မထင္ပါဘူး။
စိတ္ထိခိုက္တဲ့အခါ ယံုၾကည္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ နားလည္းေပးနိုင္တဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးနိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက က်ဳပ္အနားမွာ မရွိဘူး။
တခါတေလ တကယ္ကို အထီးက်န္ပါဘဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေထာင့္တေနရာထိုင္ျပီး ငိုင္ေနလို႔လည္း မျဖစ္။
ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳ ငိုေနလို႔လည္း မတင့္တယ္။
ဘယ္ပညာရွိ ေျပာႀကားခဲ႔တဲ႔ စကားလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
သိုဝွက္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
ဟန္ေဆာင္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
မုသားေတြႀကားေနလ်ွင္
စိတ္ထိခိုက္စရာေတြမ်ားေနလ်ွင္ -
ေသာကေတြမ်ားေနလ်ွင္္ -
ကိုယ့္ကို ပိုမိုထိခိုက္ေစသလို စိတ္ကိုလည္း ရူးသြတ္သြားေစနိုင္တယ္တဲ႔။
ကိုယ့္ကို ရူးသြက္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။
က်ဳပ္ငယ္ေသးတယ္။
က်ဳပ္ကို မွီခို အားထားေနတဲ႔ မိခင္ႀကီးရွိေသးတယ္။
အေဝးပို႔ထားတဲ႔ ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္။
က်ဳပ္ ဒီဘဝ ဒီအတိုင္းအဝိုင္းႀကားက လႊတ္ေျမာက္ဘို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ?
စိတ္ဒါဏ္ရာေတြ ကုစားဘို႔ ဘာေဆးစားရမလဲ?
ဟန္ေဆာင္မွဳ ႀကားကလႊတ္ေျမာက္ဘို႔
ရူးသြက္မွဳ ဘဝက လႊတ္ေျမာက္ေစဘို႔ အေကာင္းဆံုး အေဖၚအမြန္ ဘာလဲ?
က်ဳပ္အျပန္အလွန္ စဥ္းစားတယ္။ ေတြးတယ္။
မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ အေျဖထုတ္တယ္ ။
ရွားပါးလွတဲ႔ အေျဖမ်ားႀကားက အေကာင္းဆံုး အေျဖတခု ေနာက္ဆံုး ေတြ႔လိုက္ပါျပီ။
ဒီတသက္ျပတ္ဆဲပါျပီလို႔ အမွတ္တရ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ သစၥာရွိေသာ ပြင့္လင္းေသာ ယမကာ ပုလင္းေလး ဖြင့္လိုက္ျခင္းသည္သာ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕အေကာင္းဆံုး အေျဖပါဘဲ။
( ေမာင္ဦး-တိုဟူး)
Subscribe to:
Posts (Atom)