========================================
လူေတြက အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ စိတ္ထား ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ရာထူးငယ္တယ္ဆို အထင္ေသးခ်င္ႀကတယ္။
ဆင္းရဲတယ္ဆိုရင္ အထင္ေသးခ်င္တယ္။
အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ညံ့ညံ့ ရာထူးႀကီး တယ္ဆိုရင္ အထင္ႀကီးခ်င္တယ္။
ခ်မ္းသာတယ္ဆို အထင္ႀကီးတယ္။
လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ လူ႔တန္ဖိုးကို ရာထူးရာခံႏွင့္ ေငြေႀကးခ်မ္းသာျခင္းေပတံႏွင့္ တိုင္းတာခ်င္ႀကတယ္။
အဲဒီလို အသိုင္းအဝိုင္းႀကားမွာ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ က်ဳပ္ တခါတေလ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္တယ္ဗ်ာ။
ဟန္လုပ္ျပီး ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္တဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူး။
အမွားမ်ားမ်ားႀကားက အမွန္တရားကို ကိုးကြယ္ေနမိရင္ မိတ္ေဆြအေဖၚဆိုတာလည္းနည္းပါသြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြမွန္ ဘယ္မွာ ရွိနိုင္ေတာ့မလဲ။
အဲဒီေတာ့ အထီးက်န္တာေပါ့ဗ်ာ။
တခါတေလက်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းသံႀကားလို႔ ကိုင္လိုက္လ်ွင္ အာဏာပါဝါ အထက္စီးေလသံႏွင့္လာတတ္သလို -
အားသလား ဖုန္းေျပာလို႔ ရပါသလား မနက္ျဖန္ ဘယ္သြားစရာ ရွိသလဲ ဟိုကိစၥေလး ေျပာေပးလို႔ ရမလား စသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံုက တလက္စပ္ အရင္ဝင္လာတတ္တယ္။
ေနေကာင္းလား မင္းအဆင္ေျပသလား ဘာနဲ႔စားေသာက္ေနလဲ ေမးတဲ႔သူမရွိဘူး။
ခင္ရာ မင္ရာ လာတဲ႔ ဖုန္းထက္ အာဏာပါဝါ အလုပ္ခိုင္းတဲ႔သူႏွင့္ စပ္စပ္စုစု သတင္းလာနိုက္တဲ႔ ဖုန္းကမ်ားေနတယ္။
အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုသလို အေျပာမေတာ္ တခြန္းကလည္း အဓိပၸါယ္ အလြဲခံရျပီး ထီးလား ေထာင္းလား ရန္ေတြ႔ခံရတာလည္း ႀကံဳဘူးပါျပီ။
တခါတေလ အေႀကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပာလို႔ မရသလို သူေမးသည္ကို မေျဖလို႔ အမုန္းပြားခံရတာ ခဏခဏပါဘဲ။
အေပၚယံေရႊမွဳံ ႀကဲထားေသာ ဆက္ဆံမွဳေတြနဲ႔ ေန႔ဓဒူဝ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ ဘဝမွာ ႀကာလာေတာ့ ျငီးေငြ႔စရာထက္ စိတ္ညစ္စရာေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။
သိုဝွတ္ထားရတဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေဘးဖယ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စဖြယ္ဟန္လုပ္ႀကည့္ျပီး ေျဖခဲ႔တာေတြလည္း ကိုယ္႔ကို အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ႔ အရသာမပါဘူး။
အပူရုပ္ေပမဲ႔ ဟန္လုပ္ကာေျဖေနရတဲ႔ က်ဳပ္ကို သူတို႔ သတိထားမိမယ္လို႔လည္း မထင္ပါဘူး။
စိတ္ထိခိုက္တဲ့အခါ ယံုၾကည္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ နားလည္းေပးနိုင္တဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးနိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက က်ဳပ္အနားမွာ မရွိဘူး။
တခါတေလ တကယ္ကို အထီးက်န္ပါဘဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေထာင့္တေနရာထိုင္ျပီး ငိုင္ေနလို႔လည္း မျဖစ္။
ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳ ငိုေနလို႔လည္း မတင့္တယ္။
ဘယ္ပညာရွိ ေျပာႀကားခဲ႔တဲ႔ စကားလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
သိုဝွက္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
ဟန္ေဆာင္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
မုသားေတြႀကားေနလ်ွင္
စိတ္ထိခိုက္စရာေတြမ်ားေနလ်ွင္ -
ေသာကေတြမ်ားေနလ်ွင္္ -
ကိုယ့္ကို ပိုမိုထိခိုက္ေစသလို စိတ္ကိုလည္း ရူးသြတ္သြားေစနိုင္တယ္တဲ႔။
ကိုယ့္ကို ရူးသြက္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။
က်ဳပ္ငယ္ေသးတယ္။
က်ဳပ္ကို မွီခို အားထားေနတဲ႔ မိခင္ႀကီးရွိေသးတယ္။
အေဝးပို႔ထားတဲ႔ ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္။
က်ဳပ္ ဒီဘဝ ဒီအတိုင္းအဝိုင္းႀကားက လႊတ္ေျမာက္ဘို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ?
စိတ္ဒါဏ္ရာေတြ ကုစားဘို႔ ဘာေဆးစားရမလဲ?
ဟန္ေဆာင္မွဳ ႀကားကလႊတ္ေျမာက္ဘို႔
ရူးသြက္မွဳ ဘဝက လႊတ္ေျမာက္ေစဘို႔ အေကာင္းဆံုး အေဖၚအမြန္ ဘာလဲ?
က်ဳပ္အျပန္အလွန္ စဥ္းစားတယ္။ ေတြးတယ္။
မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ အေျဖထုတ္တယ္ ။
ရွားပါးလွတဲ႔ အေျဖမ်ားႀကားက အေကာင္းဆံုး အေျဖတခု ေနာက္ဆံုး ေတြ႔လိုက္ပါျပီ။
ဒီတသက္ျပတ္ဆဲပါျပီလို႔ အမွတ္တရ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ သစၥာရွိေသာ ပြင့္လင္းေသာ ယမကာ ပုလင္းေလး ဖြင့္လိုက္ျခင္းသည္သာ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕အေကာင္းဆံုး အေျဖပါဘဲ။
( ေမာင္ဦး-တိုဟူး)
အက်င့္သီလ ဘယ္ေလာက္ညံ့ညံ့ ရာထူးႀကီး တယ္ဆိုရင္ အထင္ႀကီးခ်င္တယ္။
ခ်မ္းသာတယ္ဆို အထင္ႀကီးတယ္။
လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ လူ႔တန္ဖိုးကို ရာထူးရာခံႏွင့္ ေငြေႀကးခ်မ္းသာျခင္းေပတံႏွင့္ တိုင္းတာခ်င္ႀကတယ္။
အဲဒီလို အသိုင္းအဝိုင္းႀကားမွာ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ က်ဳပ္ တခါတေလ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္တယ္ဗ်ာ။
ဟန္လုပ္ျပီး ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္တဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူး။
အမွားမ်ားမ်ားႀကားက အမွန္တရားကို ကိုးကြယ္ေနမိရင္ မိတ္ေဆြအေဖၚဆိုတာလည္းနည္းပါသြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြမွန္ ဘယ္မွာ ရွိနိုင္ေတာ့မလဲ။
အဲဒီေတာ့ အထီးက်န္တာေပါ့ဗ်ာ။
တခါတေလက်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းသံႀကားလို႔ ကိုင္လိုက္လ်ွင္ အာဏာပါဝါ အထက္စီးေလသံႏွင့္လာတတ္သလို -
အားသလား ဖုန္းေျပာလို႔ ရပါသလား မနက္ျဖန္ ဘယ္သြားစရာ ရွိသလဲ ဟိုကိစၥေလး ေျပာေပးလို႔ ရမလား စသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံုက တလက္စပ္ အရင္ဝင္လာတတ္တယ္။
ေနေကာင္းလား မင္းအဆင္ေျပသလား ဘာနဲ႔စားေသာက္ေနလဲ ေမးတဲ႔သူမရွိဘူး။
ခင္ရာ မင္ရာ လာတဲ႔ ဖုန္းထက္ အာဏာပါဝါ အလုပ္ခိုင္းတဲ႔သူႏွင့္ စပ္စပ္စုစု သတင္းလာနိုက္တဲ႔ ဖုန္းကမ်ားေနတယ္။
အစားမေတာ္ တစ္လုပ္ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုသလို အေျပာမေတာ္ တခြန္းကလည္း အဓိပၸါယ္ အလြဲခံရျပီး ထီးလား ေထာင္းလား ရန္ေတြ႔ခံရတာလည္း ႀကံဳဘူးပါျပီ။
တခါတေလ အေႀကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပာလို႔ မရသလို သူေမးသည္ကို မေျဖလို႔ အမုန္းပြားခံရတာ ခဏခဏပါဘဲ။
အေပၚယံေရႊမွဳံ ႀကဲထားေသာ ဆက္ဆံမွဳေတြနဲ႔ ေန႔ဓဒူဝ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ ဘဝမွာ ႀကာလာေတာ့ ျငီးေငြ႔စရာထက္ စိတ္ညစ္စရာေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။
သိုဝွတ္ထားရတဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေဘးဖယ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စဖြယ္ဟန္လုပ္ႀကည့္ျပီး ေျဖခဲ႔တာေတြလည္း ကိုယ္႔ကို အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ႔ အရသာမပါဘူး။
အပူရုပ္ေပမဲ႔ ဟန္လုပ္ကာေျဖေနရတဲ႔ က်ဳပ္ကို သူတို႔ သတိထားမိမယ္လို႔လည္း မထင္ပါဘူး။
စိတ္ထိခိုက္တဲ့အခါ ယံုၾကည္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ နားလည္းေပးနိုင္တဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ေပးနိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက က်ဳပ္အနားမွာ မရွိဘူး။
တခါတေလ တကယ္ကို အထီးက်န္ပါဘဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေထာင့္တေနရာထိုင္ျပီး ငိုင္ေနလို႔လည္း မျဖစ္။
ေစာင္ေခါင္းျမီးျခံဳ ငိုေနလို႔လည္း မတင့္တယ္။
ဘယ္ပညာရွိ ေျပာႀကားခဲ႔တဲ႔ စကားလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
သိုဝွက္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
ဟန္ေဆာင္မွဳေတြႀကားမွာေနလ်ွင္-
မုသားေတြႀကားေနလ်ွင္
စိတ္ထိခိုက္စရာေတြမ်ားေနလ်ွင္ -
ေသာကေတြမ်ားေနလ်ွင္္ -
ကိုယ့္ကို ပိုမိုထိခိုက္ေစသလို စိတ္ကိုလည္း ရူးသြတ္သြားေစနိုင္တယ္တဲ႔။
ကိုယ့္ကို ရူးသြက္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။
က်ဳပ္ငယ္ေသးတယ္။
က်ဳပ္ကို မွီခို အားထားေနတဲ႔ မိခင္ႀကီးရွိေသးတယ္။
အေဝးပို႔ထားတဲ႔ ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္။
က်ဳပ္ ဒီဘဝ ဒီအတိုင္းအဝိုင္းႀကားက လႊတ္ေျမာက္ဘို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ?
စိတ္ဒါဏ္ရာေတြ ကုစားဘို႔ ဘာေဆးစားရမလဲ?
ဟန္ေဆာင္မွဳ ႀကားကလႊတ္ေျမာက္ဘို႔
ရူးသြက္မွဳ ဘဝက လႊတ္ေျမာက္ေစဘို႔ အေကာင္းဆံုး အေဖၚအမြန္ ဘာလဲ?
က်ဳပ္အျပန္အလွန္ စဥ္းစားတယ္။ ေတြးတယ္။
မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ အေျဖထုတ္တယ္ ။
ရွားပါးလွတဲ႔ အေျဖမ်ားႀကားက အေကာင္းဆံုး အေျဖတခု ေနာက္ဆံုး ေတြ႔လိုက္ပါျပီ။
ဒီတသက္ျပတ္ဆဲပါျပီလို႔ အမွတ္တရ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားတဲ႔ သစၥာရွိေသာ ပြင့္လင္းေသာ ယမကာ ပုလင္းေလး ဖြင့္လိုက္ျခင္းသည္သာ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕အေကာင္းဆံုး အေျဖပါဘဲ။
( ေမာင္ဦး-တိုဟူး)
No comments:
Post a Comment