ဆိုတဲ့ အက္ေဆးေလးတပုဒ္ကို မူရင္း
ေရးသားသူမသိပါဘူး။ က်ြန္ေတာ့္ရင္ထဲထိသြားလို႔ က်ြန္ေတာ့ဆိုဒ္ထဲယူလာတာပါ။ဖတ္ၾကည့္ပါဦး----- တိုဟူး တိုဟူး
ေဆးရံုတစ္ခုလံုး အလုပ္မ်ားလြန္းေနတဲ႕တစ္ေန႕ မနက္ခင္း၈နာရီခြဲ အခ်ိန္ေလာက္မွာအသက္ ၈၀ အရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ေဆးရံုကို ေရာက္လာတယ္။
အရင္တစ္ပတ္ကခြဲစိတ္ထားတဲ႕ သူ႕လက္ေပၚက ခ်ဳပ္ရိုးကို ျပန္ေျဖဖို႕ ေရာက္လာတာပါ။
သူက ေဆးရံုေရာက္ေရာက္ ခ်င္းဘဲ ကၽြန္ေတာ႕ကို ေျပာတယ္….
“ကိုးနာရီေလာက္မွာ အဖိုး ခ်ိန္းထားတာေလးတစ္ခု ရွိလို႕ အရင္လိုေနတယ္..အဖိုးကို အျမန္လုပ္ေပးပါ လူေလးရယ္ …”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕နံမည္ အသက္ စတာေတြကို စာအုပ္ထဲေရးသြင္းလိုက္ရင္း
“ အဖိုးခနေလာက္ထိုင္ပါဦးခင္ဗ်ာ” လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
သူ႕ဒဏ္ရာက ခ်ဳပ္ရိုးကိုေျဖဖို႕ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အားဖို႕ အနည္းဆံုးတစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေတာ႕ေစာင္႕ရလိမ္႕မယ္ဆိုတာကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ က သူ႕ရဲ႕အလွ်င္စလို ျဖစ္ေနတဲ႕အမူအရာေၾကာင္႕ ဒီေဆးရံုမွာ ေလာေလာဆည္ အလုပ္သိပ္မမ်ားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကပဲၾကည္႕ေပးဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အနာကို စစ္ေဆးၾကည္႕ေတာ႕ အားလံုးအေျခအေနေကာင္းတယ္။ အနာလဲက်က္ေနျပီ ။
ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို အနာ ခ်ဳပ္ရိုး ေျဖဖိို႕ လိုအပ္တဲ႕ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြ ယူလာဖို႕ လွမ္းေျပာ လိုက္တယ္။
ခ်ဳပ္ရိုးေျဖေနရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႕ကို စကား စေျပာလိုက္တယ္။
“အဖိုး ဘာေတြမ်ား အေရးတၾကီး ခ်ိန္းထားတာရွိလို႕လဲ ဒီေလာက္အရင္လိုေနတာ…”
“ မဟုတ္ပါဘူးလူေလးရယ္… အဖိုး မိန္းမနဲ႕ မနက္စာ အတူစားဖို႕အတြက္လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာကို သြားမလို႕ပါ။ အဖိုးက မနက္တိုင္းကို သူနဲ႕အတူတူမနက္စာ စားေနၾကေလ.”
“ေအာ္.. အဖိုးမိန္းမက လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာလား ။ေနမေကာင္းလို႕လားခင္ဗ်ာ…”
“အင္း.. သူက အယ္လ္ဇိုင္းမားေရာဂါေၾကာင္႕ ကုသ ေစာင္႕ေရွာက္မႈခံယူဖို႕ အဲဒီမွာေရာက္ေနတာပါကြယ္..”
ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးကို က်ီစယ္ခ်င္တာနဲ႕
“တကယ္လို႕ နံနက္စာစားဖို႕ အဖိုး နည္းနည္း ေနာက္က်ရင္ အဖြားက အဖိုးကိုစိတ္ဆိုးမွာလား”..*
“သူ က အဖိုးဘယ္သူဆိုတာကိုေတာင္ မသိေတာ႕ပါဘူးကြယ္…. အဖိုးကို မမွတ္မိေတာ႕တာခုဆို ၅ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါျပီ..”
*ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးအံ႔ၾသသြားတယ္..
“အိုး.. ဒါနဲ႕ေတာင္ အဖိုးက မနက္တိုင္းမနက္တိုင္း မနက္စာအတူ စားဖို႕သြားေနေသးတယ္ေနာ္..အဖိုး ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာကိုေတာင္ သူက မမွတ္မိေတာ႕ဘဲနဲ႕မ်ား…”
အဖိုးအိုက ျပံဳးလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ႕လက္ကိုအသာအယာဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီးေတာ႕ ေျပာတယ္.။
” သူအဖိုးကို မသိေတာ့တာ မွန္ပါတယ္…. ဒါေပမဲ့
အဖိုးက သူဘယ္သူဆိုတာသိေနေသးတယ္ေလ”
အဖိုးအို စကားေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ႔ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားလိုက္္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဖိုးအိုေရွ႕မွာမ်က္ရည္ မက်မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းလိုက္ရတယ္။
အဖိုးကေတာ႕ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕ကထြက္ခြာသြားခဲ႕ျပီ.။ အဖိုးရဲ႕လက္နဲ႕ ကိုင္သြားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ႕ လက္ေပၚကေနရာေလးမွာ သူ႕ဆီက အေႏြးဓာတ္ကေလး ခုခ်ိန္ထိက်န္ေနေသးသလို …
ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲခံစား မိတယ္။
လက္ေပၚမွာ တင္မကပါဘူး။.ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ၊
ႏွလံုးသားထဲမွာပါ က်န္ေနခဲ႕တာပါ။
အဲဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွာေဖြေနတဲ႕ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ခဲ႕တဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားခ်င္ခဲ႕တဲ႕အခ်စ္မ်ိဳးပါ။
ဇာတ္လမ္းေလးထဲက အဖိုးအိုရဲ႕အခ်စ္ကို ဦးညႊတ္လိုက္ရင္းနဲ႕ …စာဖတ္သူမ်ားလဲ*အခ်စ္စစ္*ကို ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိ ႏိုင္ၾကပါေစေနာ္။
ခ်စ္တယ္ဆိုတာပါးစပ္ေလးနဲ ့ေျပာရတာလြယ္ေပမယ့့္ ၊
တကယ္ေပါင္းစပ္ဖို ့က်ေတာ ့တကယ့္အခ်စ္စစ္
ဆိုတာလိုတယ္ေလ။
မခ်စ္ဘဲနဲ ့ေတာ့အိမ္ေထာင္တခုဟာ
သာယာဖို ့မလြယ္ဘူးထင္ပါတယ္။
Unknown writter
လမ္းျပ ႀကယ္
No comments:
Post a Comment